ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
35
"தங்களை அழைத்து வருமாறு மன்னர் ஆணையிட்டிருக்கிறார்" என்று கூறினர் வீரர்கள். கூறியவர்கள். "தெருவிலே ஒரு பிணம் கிடக்கிறதே, என்ன நடந்தது?" என்றும் பதைப்போடு கேட்டார்கள்.
"ஆமாம், யாரோ இரு பாண்டிய நாட்டு வீரர்கள் ஒருவரையொருவர் ஈட்டி கொண்டு தாக்கிப் போரிட்டனர். ஒருவன் வீழ்ந்தான். அவ்வளவுதான்! நான் அரசரிடம் போகிறேன், நீங்கள் இந்தப் பிணத்தை அகற்ற ஏற்பாடு செய்யுங்கள்" எனக்கூறியவாறு புலவர் உள்ளே வந்து செழியனிடம் செய்தியைச் சொன்னார். செழியனும் விடைபெற்றுக் கொண்டு எழுந்தான். ஆனால் அவனால் எழமுடியவில்லை.
புலவர் அவனைப் பிடித்து உட்கார வைத்து, "நீ இங்கேயே இரு! முத்துநகை உன்னைக் கவனித்துக்கொள்வாள். நான் அரண்மனைக்குப் போய் உடனேயே திரும்பிவிடுகிறேன்!" என்று புறப்பட்டார் புலவர்.
செழியனால் அதைத் தடுத்துப் பேச இயலவில்லை! காரணம் அவரோ பெரும்புலவர்; வலியோ தாங்கமுடியாமல் இருக்கிறது; சரியென்று உட்கார்ந்து கொண்டான்.
"முத்துநகை! பத்திரமாகக் கவனித்துக்கொள்ளம்மா!" எனக்கூறிப் புலவர் வெளியில் சென்றுவிட்டார்.
தெருவில் நின்றிருந்த புரவி பூட்டிய பல்லக்கு வண்டியில் அவர் ஏறிக்கொண்டார். அந்த அழகிய வண்டி அரண்மனை நோக்கிப் புறப்பட்டது.
கரிகாலனும், பெருவழுதியும் புலவரை எதிர்கொண்டழைத்து இருக்கையில் அமரச் செய்தனர். புலவர் பெருமான், இருவரையும் ஒருசேரக்கண்டு உவகை கொண்டார். கரிகாலனுக்கு வரவிருந்த ஆபத்தையும்,அது தவிர்க்கப்பட்டதையும் எண்ணுகின்றபோது அவரை யறியாமல் ஓர் அச்சம் அவரை ஆட்டிப்படைத்தது.
அதை வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாமல், “அழைத்த காரணம் யாதோ?" என வினவினார்.
"எமது நட்புறவை வாழ்த்துவதற்கே தங்களை அழைத்தோம்!" என்றான் சோழர்திலகம்.
புலவர் சற்றுக் கண்மூடி அமைதியாக இருந்தார். அவரது இதழ்கள் அசைந்தன. "தமிழ் வாழ்க!" என்றார். அதனைத் தொடர்ந்து தமிழ்மழை பொழிந்தது.
"நீயே. தண்புனல் காவிரிக்
கிழவனை; யிவனே....."
என்று பாட ஆரம்பித்தார்.
