50
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
"யாரிடமென்றால் உனக்கென்ன? செழியன் மீளவேண்டும்; அவ்வளவுதானே?"
"இல்லையப்பா, அதற்கில்லை! யாரிடமென்று விவரமறியக் கேட்டேன், அவ்வளவுதான்."
"அடடா உன் தொல்லை - பெரிய தொல்லை - முத்துநகை! உண்பதற்கு ஏதாவது இருந்தால் கொடு! பிறகு உறங்கு! போ!"
திடீரெனத் தந்தையின் பேச்சில் தலைகாட்டும் கடுமைக்குக் காரணம் புரிந்து கொள்ளமுடியவில்லை. முத்துநகையினால்!
இருங்கோவேள் மறைந்திருந்து நாட்டில் இப்படியெல்லாம் குழப்பங்களை உண்டு பண்ணுகிறானேயென்று தந்தைக்கு உள்ளத்தில் குடைச்சல் ஏற்பட்டிருக்கக் கூடும். அல்லது, செழியனைப் பற்றிய செய்தியை முதலில் வெளியிடாமல் இப்போது வெளியிட்டால் மன்னர் என்ன கருதுவாரோ என்ற கவலை மனத்தைத் துளைத்திடக்கூடும். அதனால் தந்தையின் பேச்சில் படபடப்பு இருக்கிறதோ என்று முத்துநகை நினைத்தாள். அவளுக்கு வேறொரு பயமும் வந்துவிட்டது. அடிக்கடி செழியன் காப்பாற்றப்பட வேண்டும் என்பதையே வலியுறுத்திக் கூறுவதால் ஒருவேளை தந்தை தன்னைப் பற்றித் தவறாக கருதியிருக்கக் கூடுமோ என்ற அச்சம்தான் அது!
ஆகவே அவள் பேசுவதை நிறுத்திக்கொண்டாள். அடுக்களைக்குச் சென்று பழங்களையும் பாலையும் எடுத்து வந்து தந்தைக்கு முன்னே வைத்தாள். அவரும் பழந்தின்று பாலைப் பருகினார். அதுவரையில் வைத்த விழி வாங்காமல் முத்துநகை தந்தையின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். தன் மகள் தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் காரிக்கண்ணனார் உணராமல் இல்லை. உணவை முடித்துக்கொண்டு எழுந்து தெருக்கதவைத் தாழிட்டுவிட்டுப் படுக்கையில் சாய்ந்து கொண்டார்.
முத்துநகைக்கு ஒன்றுமே விளங்கவில்லை. செழியனைப் பற்றி மன்னருக்குச் செய்தி அனுப்ப வழி கண்டுபிடித்துவிட்டேன் என்று கூறியவர், உறங்குவதற்கான ஆயத்தங்களில் ஈடுபட்டு விட்டாரே யென்ற கவலை அவளை வாட்டியது. படுக்காமல் உட்கார்ந்திருந்தால் தந்தையின் மனத்தில் மேலும் அமைதியற்ற நிலையை உண்டாக்கிவிடக் கூடும் என அஞ்சி அவளும் தாழ்வாரத்தில் தலைசாய்த்துக் கொண்டாள். சிறிது நேரத்திற்கெல்லாம், புலவர் உறங்குகிறார் என்பதற்கு அடையாளமாக விதவிதமான மூச்சுகள் ஒலி எழுப்பிடத் தொடங்கின. முத்துநகைக்கு தூக்கமே வரவில்லை. புரண்டு புரண்டு படுத்தாள்.
