புகார் நகருக்கு வெகு தொலைவிலுள்ள காட்டுவழியொன்றில் அடியார் கூட்டம் வேகமாக நுழைந்தது. செழியனைக் கட்டியுள்ள அன்னக் காவடியைத் தூக்க முடியாமல் ஆள்மாற்றி மாற்றித் தூக்கித் தோளெல்லாம் வீங்கிவிடவே காட்டு வழியில் நுழைந்ததும் நுழையாததுமாக எல்லாரும் களைப்பாறுவதற்காக உட்கார்ந்து கொண்டார்கள்.
அன்னக் காவடியிலிருந்த செழியனும் மயக்கந்தெளிந்து அசைய ஆரம்பித்தான். அந்த அசைவு கண்டு அடியார்கள் அச்சங் கொண்டனர். வாளை உருவித் தயாராக நின்று கொண்டனர். இருவர் அருகே சென்று அன்னக் காவடிக்குள் முடங்கிக் கிடந்த செழியனை வெளியே தூக்கினர். உடனே இருவர் தயாராக வைத்திருந்த விலங்குகளைக் கையிலும் காலிலும் மாட்டினர். செழியன் ஒன்றும் விளங்காமல் விழித்தான். அடியார்களை உற்றுப்பார்த்தான். அவர்களுக்கு இப்போது பயம் தெளிந்துவிட்டது. சோழனின் தலைநகரை விட்டு வெகுதூரம் வந்து விட்டோம் என்ற துணிவில் தங்கள் மாறுவேடங்களைக் கலைத்தனர். செழியனுக்கு நன்றாகப் புரிந்துவிட்டது அவர்கள் இருங்கோவேளின் ஆட்கள்தான் என்பது.
என்ன செய்யமுடியும்? காலும் கரமும் கட்டப்பட்ட நிலையில் எட்டிய மட்டும் விழிகளைச் செலுத்தினான். எட்டாத தொலைவுக்கு நினைவுகளை அலையவிட்டான். பறக்கவிடப்பட்ட காற்றாடி எவ்வளவு தூரம் சென்று பறந்தாலும் கயிற்றின் நுனியிருக்கும் இடத்திற்குத்தானே கடைசியில் வந்து சேரவேண்டும்? அது போலவே எங்கெங்கோ பறந்து சென்ற எண்ணங்கள் இறுதியில் அவனுக்குள்ளேயே வந்து சுற்றிக் கொண்டன.
இருங்கோவேளின் வீரர்களிடமிருந்து தான் தப்புவது ஒன்றுதான் உடனடியாக நடக்கவேண்டிய காரியம் என்று தீர்மானித்தான். ஆனால் அந்தத் தீர்மானத்தை நிறைவேற்ற வழி? எங்கும் இருள்! அதுகூட அவனுக்குச் சாதகமான சூழ்நிலைதான். ஓடினால் யாராலும் துரத்திக் கொண்டு தொடரமுடியாது. ஆனாலும் தப்பவேண்டுமே! அதற்கு என்ன செய்வது? அந்த வெறிபிடித்த முகம் படைத்த வீரர்களோடு பேசிப் பார்ப்போம் என்று தோன்றியது. அவனுக்கு! பேசத் தொடங்கினான்.
