ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
163
ஆனால் இருங்கோவேளுக்கு நன்றாகவே புரிந்திருந்தது, தன்னை ஒழித்துக் கட்டத் துடித்து நிற்பவளே தன் தோள்மீது மெய்மறந்து சாய்ந்திருக்கிறாள் என்ற உண்மை. யாரைத் தலையெடுக்க வொட்டாமல் செய்துவிட வேண்டுமென்று வீட்டை விட்டுப் புறப்பட்டாளோ அவனுக்கே இன்பவல்லியாக அவள் மாறிவிட்ட வித்தையை அவனும் நினைத்துப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டான்.
'நான்தான் இருங்கோவேள்!' என்று கூறிவிட்டால்? அதைக் கேட்டதும் அவள் நிலை என்ன ஆகும்? பாவம்! அவளைப் பார்க்கும்போது எவ்வளவு பரிதாபமாக இருக்கிறது! கோடையின் கொடுமை தாங்காது பாம்பு படமெடுத்தவாறு தன்னை மறந்து நிற்குமாம். அதன் நிழலிலே வந்து தவளை ஒண்டிக் கொள்ளுமாம். அதைப் போலத்தான் காதல் மகத்துவத்தால் தங்களை மறந்து இருவருமே ஒன்றுபட்டனர்.
முத்துநகையின் முகத்தையே அவன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றான். ஒருவனைக் கொன்றுவிட்ட பிறகு ஏற்பட்ட பயத்தின் சாயல் அவள் முகத்தில் படர்ந்திருந்தது.
"என்ன பார்க்கிறீர்கள்" என்று இதழ்கள் சிறிது நடுங்க அவள் கேட்டாள்.
"ஒன்றுமில்லை. உன் இதழ்கள் உலர்ந்து விட்டனவே என்று பார்க்கிறேன்" என்று கூறியவாறு அவைகளை ஈரமாக்கினான்!
"அத்தான்!" என்று உச்சரித்தவாறு கண்களை மூடிக் கொண்டு அவனைக் கட்டித் தழுவிக் கொண்டாள்.
"என்ன இருந்தாலும் ஒரு எதிரியைக் கொலை செய்கிற அளவுக்கு உனக்குத் துணிவு ஏற்பட்டிருக்கக் கூடாது" என்று அவள் கன்னத்தோடு கன்னம் பதித்தான்.
தன் காந்த விரல்களால் அவன் முகத்தை வருடியவாறு, "ஏனத்தான் அப்படிச் சொல்கிறீர்கள்? கடமையை நிறைவேற்றும்போது ஒரு தமிழச்சியின் உள்ளத்தில் கோழைத்தனம் குறுக்கிடலாமா?" என வினவினாள் முத்துநகை.
"உன் வீரத்தை நான் இகழவில்லை. உன் செயலை நான் பாராட்டாமல் பேசவில்லை. உன் உயிருக்கு ஏதாவது ஆபத்து ஏற்பட்டிருந்தால் பிறகு என் கதி?” என்று அவளைப் பார்த்துக் கேட்டான். அதைக் கேட்கும்போது அவன் கண்கள் கலங்கி விட்டன. ஆம், அவனை அவளிடம் ஒப்படைத்து விட்டான் என்பதற்கு அது எடுத்துக்காட்டு.
கலங்கிய அவன் கண்களைக் கண்டதும் முத்துநகைக்கு மகிழ்ச்சி பொங்கியது. அந்த மகிழ்ச்சியும் அவள் கண்களைக் குளமாக்கியது.
