12 குறளோவியம் காதலனிடம், நோயின் கடுமை பற்றி விவரிக்கவும் வெட்கமாயிருக்கிறது. இப்படித் திண்டாடுகிறாள். அந்த வண்டாடும் மலர்க் குழலாள். 46 கரத்தலும் ஆற்றேன் இந்நோயை நோய்செய்தார்க்கு உரைத்தலும் நாணுத் தரும். உடலிற் பூசிய சந்தனத்தின் ஈரம் காய்வதற்குள் அவசரப்பட்டார்; பாடச்சொன்னார்; உடனே இதழ் மூடச்சொன்னார்; இசை கசக்கிறதோ?" என்றேன் 'இல்லை; இதழ் இனிக்கிறது" என்றார். விளக்கைக் காட்டி, அணையுங்கள் " என்றேன். அணைத்தார். உயிர், அணு ஒவ்வொன்றையும் தேனில் நனைத்தார். பக்கத்தே சிறிது நகர்ந்தேன். உடனே என் உடலெங்கும் பசலை நிறம் பரவிவிட்டது. அந்தப் பிரிவைக்கூட என் னால் தாங்க முடியவில்லையே ; இந்தப் பிரிவை எப்படியடி தாங்குவேன்? என்று வருந்துகிறாள், அந்த வண்ண மணிச் சிலையாள். 46 . "புல்லிக்கிடந்தேன்; புடைபெயர்ந்தேன்; அவ்வளவில் அள்ளிக்கொள் வற்றே பசப்பு. 27 முக்கனியோ, முழுமதி மூன்றோ ஐயுறும் வகையில் அமைந்த அந்தப் பெண்ணரசிகள், கண் ணயரா நிலையில் காதலனுக்காகக் காத்திருக்கும் காட்சி யைத்தான் வள்ளுவர், குறளோவியமாகத் தீட்டித் தந் திருக்கிறார், குறையாத அழகோடு - குன்றாத ஒளியோடு!
