கலைஞர் மு. கருணாநிதி
57
இந்தக் கேள்வி. அவளையே கேட்டுவிடத் தீர்மானித்நார். ஆனால் அவள் வரும் நேரத்திலேதான் அந்தப் பாழும் பக்தகோடிகளும் ஆலயத்திற்கு வருவது வழக்கமாக இருந்தது. தனிமையில் அவளிடம் பேச அவருக்கு வாய்ப்பில்லாமலே போய்விட்டது.
ஃஃஃ
ஒருநாள்—சோமவாரம்—கோயிலிலே அபிஷேக ஆராதனைகள் அமர்க்களப்பட்டன. நல்ல கூட்டம் கச்சேரிகள் வேறு. அந்த ஊர் பெரிய மனிதர் ஒருவர் காங்கிரசிலே சேர்ந்து விட்டதற்காக நடத்தப்பட்ட திருவிழா அது. கோயிலுக்கு எதிரேயுள்ள காளி மண்டபத்தில் ஆடு வெட்டிப் பலி கொடுத்து, கள்ளுக் குடங்களும் வைத்துப் படைத்து, காந்தியாரின் கொள்கைக்குப் பெருமை கொடுத்தார்கள். அதை யொட்டி பெரிய கோயிலிலும் உயர்ந்த முறையில் உபயம் நடத்தினார்கள்.
அன்றைய தினம் வழக்கம்போல் நாராயணி வந்தாள். காத்திருந்த அய்யரும் பூத்திருந்த மல்லிகை வந்துவிட்டதென மகிழ்ந்தார் பரதம் நடக்குமிடத்திலும் பாட்டுக் கச்சேரி நடக்குமிடத்திலும் பக்தர்கள் தங்கள் கவனத்தைத் திருப்பியிருந்தார்கள். நாராயணியோ கர்ப்பக்கிரகத்திற்குள்ளே நுழைந்தாள். தாமரை மொட்டுபோல் கரங்குவித்தாள். காமனை வெல்லும் விழி மூடினாள். இமை அணையைப் பிளந்து கொண்டு கண்ணீர் வெள்ளம் புறப்பட்டு, கன்னத்தின் மேட்டிலே கிளைகளாகப் பிரிந்தது. ஆழ்ந்த பக்தியிலே மெய்மறந்து நின்றாள். “எனக்கு வழிகாட்டு அப்பனே! என்னை மட்டும் இந்த உலகத்திலே ஜீவித்திருக்க ஏன் விட்டாய்? பெரிய குடும்பத்திலே தனிமரமாய் நின்று தவிக்கிறேனே; இது உனக்கு நியாயந்தானா?” என்று கதறினாள்.
...4
