கலைஞர் மு. கருணாநிதி
93
விமலாவைக் கவனிப்பதில்லை. விமலா மெதுவாகத் தன்னிடத்தை விட்டு நகர்ந்தாள். அணையப் போகும் விளக்கு பிரகாசத்துடன் எரிவதில்லையா? அதைப்போல அவள் முகத்திலே ஒரு ஒளி ; சிறு மகிழ்ச்சி காணப்பட்டது. அவள் கையிலே ஒரு பாட்டில் இருந்தது. விமலாவை மாணவர் யாரும் கவனிக்கவில்லை.
விமலா பாட்டிலை மெதுவாகத் திறந்தாள். கொஞ்சம் தயங்கினாள். நெருப்புக் குழியில் விழப்போகுமுன் அனலைக் கண்டு அஞ்சலாமா? கடலிலே குதிக்கத் தீர்மானித்தபின் அலையைக் கண்டா மனங் குலைவது? பாட்டிலில் உள்ளதை அண்ணாமலையின் முகத்திலே கொட்டினாள். ‘ஆ’ வென்று அலறி விழுந்தான் அண்ணாமலை. அவன் முகத்திலே கடுகு தாளிக்கப்பட்டது. அதே சமயத்தில் விமலாவும் கீழே சுருண்டு விழுந்தாள். ஆம்! அண்ணாமலை முகத்திலே விமலா ‘நைட்ரிக் ஆசிடை’க் கொட்டினாள், அவன் அழகு மடிவதற்காக. அவளும் குடித்து விட்டாள் குடல் அறுபடும் அளவுக்கு அக்கினித் திராவகத்தை! கெமிஸ்ட்ரி ஆய்வுக்கூடத்தில் ஒருத்தி இந்த உலகிலிருந்து விடுதலை பெற்றுக்கொண்டிருந்தாள். ஒருவன் —தாமரையன்ன முகமுடையோன்— தன் அழகினால் அழகிகளைக் கெடுத்த அண்ணாமலை—குரூபியாக்கப்பட்டுக் கீழே கிடந்தான். இனி அவனைப் பெண்ணினம் திரும்பியே பார்க்காது; உதைத்துத் தள்ளிவிடும்!
எல்லா மாணவர்களுக்கும் ஒன்றும் விளங்கவில்லை. திகைத்துப் போனார்கள், அந்தத் தொத்துக்கிளி அண்ணாமலைக்கு மட்டும் தெரியும் அந்தக் காரணம்! அவன் முன்னே புதுவைப் புரட்சிக் கவிஞர் சிரித்தபடி நின்றார். அவர் உதடு அசைந்தது. “செல்வப் பிள்ளாய்! இன்று புவியில் பெண்கள் சிறுநிலையில் இருக்கவில்லை; விழித்துக்கொண்டனர்! விளையாட நினைத்து விட்டாய் ஊர்ப்பெண்கள் மேல்! பொல்லாத மானிடனே. மனச்சான்றுக்குள் புகுந்து கொள்வாய்! நிற்காதே!” கவிஞர் மறைந்துவிட்டார். அண்ணாமலை கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டான், எரிச்சல் தாங்க மாட்டாமல் ☐
