37
பொ:— சொல்லு, பக்கிரி! என்ன செய்ய?
ப:— பொன்னியைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளு...
பொ:— பொன்னியை...!...
ப:— எந்தப் பொன்னியைத் தப்பு வழியிலே இழுத்துக் கொண்டுபோய், பாழாக்கிவிட்டாயோ. அவளையே பலரறியக் கல்யாணம் செய்துகொள்ளு—விபசாரி என்கிற இழிவு அவளுக்கு ஏற்படாது...
பொ:— பொன்னி, தாலி அறுத்தவளாச்சே.
ப:— இருக்கட்டுமே — மறுதாலி கட்டினா கழுத்து மாட்டேங்குதா...
பொ:— ஊர்லே இழிவாத்தானே பேசுவாங்க —அறுத்தூட்டவளுக்குக் கல்யாணம்னு...
ப:— இப்ப, நீ செய்த காரியத்துக்கு, ஊர்லே ‘மெடல்’ போடுவாங்களா? பொன்னா! தாலி அறுத்தவ, தப்பு வழியிலே நடந்து, சோரம் போனவன்னு கேவலமான பேர் எடுக்கறதுதான், தாங்கமுடியாத அவமானம், சகிக்க முடியாத வேதனை, மறு கலியாணம், தவறானதுமல்ல, கேவலமானதும் அல்ல —விதவா விவாகப்பாட்டு நான்கூட நாடகத்திலே பாடியிருக்கேன் பல தடவை. ஒவ்வொரு தடவை பாடுகிறபோதும் ஜனங்க, அது சரி, அது நியாயம்னு சொல்லிச் சந்தோஷப்பட்டதையும் பார்த்திருக்கறேன். மறுமணம் செய்வதுதான், அறிவுள்ள செயலுன்னு, இப்ப, மேதாவிகளெல்லாம் பேசறாங்க, எழுதறாங்க — பல இடத்திலே நடக்குது...
பொ:— பக்கிரி! எனக்கும் — நெஜமாச் சொல்றேன் பொன்னியோடு காலமெல்லாம் வாழவேணும் என்கிற எண்ணந்தான்...
ப:— உன் எண்ணத்திலே எனக்குச் சந்தேகம் ஏற்படாததாலே தான், நானும் தைரியமாச் சொல்றேன். இந்த ஏற்பாட்டை...
