கர்ணகடூரமான குரலில் ஏதோ ஒரு பாட்டு.
அதிகாரத் தோரணையிலே, "காஞ்சனை! காஞ்சனை!" என்ற குரல்.
என் வீடே கிடுகிடாய்த்துப் போகும்படியான ஓர் அலறல்! கதவுகள் படபடவென்று அடித்துக் கொண்டன.
அப்புறம் ஓர் அமைதி. ஒரு சுடுகாட்டு அமைதி.
நான் எழுந்து வெளிவாசலின் பக்கம் எட்டிப் பார்த்தேன்.
நடுத்தெருவில் ஒருவன் நின்றிருந்தான். அவனுக்கு என்ன மிடுக்கு!
"இங்கே வா" என்று சமிக்ஞை செய்தான்.
நான் செயலற்ற பாவை போலக் கீழே இறங்கிச் சென்றேன்.
போகும்போது காஞ்சனை இருந்த அறையைப் பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை. நான் எதிர்பார்த்தபடியேதான் இருந்தது. அவள் இல்லை.
தெருவிற்குப் போனேன்.
"அம்மா நெத்தியிலே இதைப் பூசு. காஞ்சனை இனிமேல் வர மாட்டாள். போய் உடனே பூசு. அம்மாவை எளுப்பாதே" என்றான்.
விபூதி சுட்டது.
நான் அதைக் கொண்டுவந்து பூசினேன், அவள் நெற்றியில். அது வெறும் விபூதிதானா! எனக்குச் சந்தேகமாகவே இருக்கிறது. அவன் கையில் சேமக்கலம் இல்லை என்பதும் ஞாபகம் இருக்கிறதே!
மூன்று நாட்கள் கழிந்துவிட்டன.
காலையில் காப்பி கொடுக்கும்போது, "இந்த ஆம்பிளைகளே இப்படித்தான்!" என்றாள் என் மனைவி. இதற்கு என்ன பதில் சொல்ல?
கலைமகள், ஜனவரி 1943
508
காஞ்சனை
