யூகமும் இல்லை, இதோ இங்கே நிற்கிறாள், நாசியற்ற நங்கை! இரக்கத்தை மறந்த அரக்கரால் அலங்கோலப் படுத்தப்பட்டவள்!!
தங்காய்! போ! தயையே உருவெடுத்தவர்களின் தீர்ப்பு, நான் இரக்கமென்ற ஒரு பொருள்இலா அரக்கன் என்பது! ஒருநாள் சிக்கின சூர்ப்பனகை, எந்த நாளும் எவர் முன்பும் வர முடியாத நிலைப்பெற்றாள்! என் கைதியாகப் பலநாள் இருந்த சீதை, செளந்தர்யவதியாய், சகல சௌபாக்யங்களையும், அயோத்திலே பிறகு அனுபவித்தாள். ஆனால் நான் அரக்கன்!!
இரா: நீதிதேவா! சாட்சிப் பட்டியிலே தாடகை, பாகு, மாரீசன், கரன் முதலிய வதைபட்ட என் மக்களின் பெயர் இருக்கும். அவர்களெல்லாம் துஷ்டர்கள் ஆகவே, தண்டித்தார் என்று கம்பர், பல்லவி பாடுவார். ஆகவே, அவர்களை விட்டுவிடும். கூப்பிடும் கைகேயி அம்மையை.
இரா: கேகயன்மகளே! மந்தரையின் சொல்லைக் கேட்ட பிறகு, இராமனைப் பட்டத்துக்கு வரவிடாமல் தடுக்க நீ திட்டம் போட்டாயல்லவா?
கை: ஆமாம்!
இரா: பட்டம் கூடாது என்பது மட்டுமல்ல, இராமன் பதினான்கு ஆண்டுகள் வனவாசம் செய்ய வேண்டுமென்பதும் உன் திட்டம்?
கை: ஆமாம்.
இரா: சக்கரவர்த்தியின் மூத்தகுமாரன் என்ற முறையிலே, இராமனுக்கு அயோத்திலே, ஆனந்தமாக வாழ்வு இருந்ததல்லவா?
கை: ஆமாம்!
இரா: அதிலும், கண்ணொடு கண்கலந்த காதல் வாழ்க்கை நடாத்தி வந்தகாலம்.
கை: ஆமாம்?
இரா: அப்படிப்பட்ட ஆனந்த வாழ்விலே இருந்த இராமனைக் காடுபோகச் சொன்னபோது, அடவியிலே உள்ள கஷ்டம், ஆபத்து இவைகளுக்கு இராமன் உள்ளாகி, மிகக் கஷ்டப்படுவானே, என்று உமக்குத் தோன்றவில்லையா?
117
