ரா: என்னை மட்டுமா? என்னைப் போல ஒரு நூறு பேருக்கு இருக்கும். ஒரு ஐஞ்சாறு பேரு,'ஓகயா' ஆயிட்டாங்க.
பூ: என்ன ஆயிட்டாங்க?
ரா: செத்துப் போயிட்டாங்க.
பூ: (திகைத்து) செத்துப் போயிட்டாங்களா? அடிச்சதாலேயா?
ரா: அடின்னா அடி, உங்க ஊட்டு அடி, எங்க ஊட்டு அடியா அது.
பூ: அக்ரமமா இருக்கேடா, தம்பி! ஏன் அடிக்கோணும் மனுஷன்களை. நாயா நரியா நாம்ப.
ரா: (கேலிச்சிரிப்புடன்) அடிக்கிறவங்க மாத்திரம் நாயா, நரியா? அவங்களும் மனுஷ்யனுங்கதான்.
பூ: மனுஷனை மனுஷன் இப்படி ஈவு இரக்க மில்லாமெ, அடிக்கறதா! சாகடிக்கிறதா? ஏன்?
ரா: மெட்றாசிலே, நான் மில்லிலே வேலை செய்யறேனேல்லோ, என்னைப்போல ஒரு ஐயாயிரம்பேரு தொழிலாளி வேலை செய்யறானுங்க. விலைவாசி ஏறிப்போச்சி. மில்லிலே கொடுக்கிற கூலி போதலே. மில்காரருக்கு இந்த வருஷத்திலே அடி அடின்னு இலாபம் சரியா அடிச்சுது. எங்க உழைப்பினாலே தானே இவ்வளவு இலாபம் வந்தது, எங்களுக்கோ வயித்துக்கூடச் சரியா இல்லையே, நீங்க கொடுக்கிறகூலி ஒரு எட்டணா அதிகமாத் தரவேணும்னு கேட்டோம்.....
பூ: நீயா, கேட்டே?
ரா: எல்லோரும், ஒருவர்மட்டும் கேட்க முடியாதே. கூட்டம் போட்டுக் கேட்டோம்...
பூ: தம்பீ! பீடி இருந்தா ஒண்ணு குடு.
ரா: இல்லையே? கூலி உயர்த்தச் சொன்னமா—முடியாதுன்னு சொன்னான்.
பூ: கெவர்மெண்டா?
ரா: இல்லே—மில்காரன்.
பூ: சரி. அப்புறம்?
167
