ருச தெரிபுநாயக வசனம். நாய்கள் தோலரன முக்கள் பொருந்திய வயிற்றைச் சரிய விட்டுப் பசியோடு முடங்கிக் கிடத்தலையும், வாட்கசி நட் வான்நெல் நட்ப்புக் போன் றிருக்கும் பருக்கைக்கற கள பர 2 மணிதர் கடந்து அறியாக இடமெங்கும் இ அப்பைகள் பூச்சித் துளையிட்ட முத்துப்போல மலர்கள் சொய்த் து கிடப்பதையும், திகைதப்பி வந் து மகங்கும் தி எ யினைகள் தூரத்திற் பரந்துதெரிபும் கானவை ரென்று மதிச்சென்று ரேல்லாமைகண்டு சுய்த்து வாயுலர்த்து நீண்ட துதிக்கைபை நிழந்தே நொங்க விட்டுக்கொண்டு மரச்கூசிபோல நிற்பதையும், வாகைக்காய் ஒலியைக்கேட்ட பருந்துகள் துபத்தில் உள்ள சற்குவை தோறும் போய் அங்குள்ள மறவர்கள் வழிப்போக்காை அறத்து வருத் தும் தீய செய்கையை நினைத்து உ காம் அ இருத்தலையும், உழிக்கின்மரத்தில் நின்று இரைநெடி, யிறங்கிவத் த உடுமபு தீத்திரம்போலக்கிடக்கும் பாற் கத் களின் இடையேநனழ்ந்து குடுபொடறுக்காமம் படத்தைனி நித்தும் மலபுறமும் ஓடிச்செல்கின்ற சாசங்களின் தடநிழ் பலில் ஒதுங்கப்பார்க்குதலையும், மக்களும் பிளக்குமாறு எரிக்கின்ற கொடியவெயிலின் இரைக்கெள் முடவந்து மு இசக்கியிட்ட சுவிறுப்பாலம் புரண்டுகிடந்து செத்தபாம்பு களின் உலையி லுள்ள ரத்தினக்கற்கள் ஈயார்கைப் பொருள் வலனத்துக் கிட தபோலக் கிடப்பதையும், கச்சம் இ நலைகள் வேயப்பட்டிருகிறவர், முள்ளம் பன்றியின் முதுகு போலத் தோற்றுகிற்கும் குட்சைதோறூக அங்குக் குடியி ருக்கின்ற மறவச்சன் இயகர் கூடியிருந்து வேளைப் பூண்டுச ளைப் பறித்து உப்பின்றி அளித்துப் பதிதீரத் இன்னுதலை யும், வழிபறிகாபத் தீயோர் குடிநிருத்தலால் மேகங்கள் நிழலிடகி மேலே செல்லாத்தன்மையின் மழைத்துளியை என்றும் அறியாது அகன்று புகையரச் திருத்தலையும்,
