எஸ்.டி. சுந்தரம் 95
வேல் : இல்லை நான் அழவில்லை. இல்லை. சொன்ன படி கேட்டால், அழவில்லை. எங்கே உங்கள் வேஷத்தைப் பார்க்கலாம்.
வான் : வா பிறகுவந்து இந்த மண்ணாங்கட்டிகளைப்
பொறுக்கிக் கொள்ளலாம்.
இடம் : முன்னிடமே
காலம் : முற்காலந்தான் (தாடி கட்டியதாடை - முதியோனைப் போன்ற முகவேடம் கந்தல் மேலாடை - கையில் திருவோடு - கரத்திலே ஊன்றுகோல் குருடனைப் போல் நடிப்பு - இத்துடன் யாசகன் போன்ற மெய்ப்பாட்டுடன் வறுமையைப்பற்றிப் பாடிவருகிறான் வான் அழகன்) -
வான் : எப்படி வேஷம்?
வேல் : சபாஷ்! அசல் பிச்சைக்காரரெல்லாம்கூட உங்களிடம் நடிப்பைப் பிச்சை வாங்க வேண்டும் போலிருக்கிறது. எங்கே! எப்படி நடந்து எந்த மாதிரி பிச்சை கேட்பீர்கள்? எங்கே.
வான் : அம்மா! கண் தெரியாதவனம்மா.
வேல் : ஐயோ பாவம். வா அப்பா. நான் வழிகாட்டு
கிறேன். எங்கே போகவேண்டும்?
வான் : இனிமேல் எங்கம்மா போவது? இருட்டாகி
விட்டதே. -
வேல் : உன் குருட்டு விழிக்கு இருட்டை மட்டுந்தான்
அடையாளந் தெரியுமா? -
வான் : பசி பொறுக்காமல்தானம்மா புறப்பட்டேன்.
வேல் : நிறைய உணவு உண்ணலாம். அழாதே அப்பா..!
