118
ரொட்டித்
வேலை: சகலரும்! எல்லாப் பத்திரிகைகளும் பாராட்டி எழுதிவிட்டன புத்துலக ஏடு! புரட்சி ஏடு! 'என்றெல்லாம்!...
கதிர்: ஆமாம்...சந்தேகமென்ன! புரட்சி ஏடுதான்! சமூகக் கேட்டினைப் பொடிப் பொடியாக்கிடும் சம்மட்டி! ஆஹா! காய்ச்சல் காததூரம் ஓடிவிட்டது. களிப்புக் கடலில் மூழ்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆடிப் பாடலாம். ஓடி விளையாடலாம் என்று தோன்றுகிறது. பத்து வருஷத்துச் சிந்தனை! பத்து வருஷம்; சமூகத்தைப் பார்த்துப் பார்த்துப் பதைத்து, பிறகு சிந்தித்து ஆராய்ந்து கண்ட உண்மைகள்; அவ்வளவும் அந்த ஏட்டிலே உள்ளன—
வேலை: பத்து வருஷமாகவா சிந்தனை! அவ்வளவு ஆழமான சிந்தனை இருந்ததாகத் துளிகூடக் குறி இருந்ததே இல்லையே...
கதிர்: (அடக்கமுடியாத ஆத்திரத்துடன்) இது என்ன அக்ரமம்! என்ன அநியாயம்! துரோகம்! பாரத்பூஷண் எழுதினான் என்று இருக்கிறதே. என் சிந்தனை! என் எழுத்து! நான் பெற்றெடுத்த குழந்தை! என் படைப்பு! என் புத்தகம்! ஐயோ! ஐயய்யோ... மோசம் போனேன்...மோசம் செய்து விட்டானே...
வேலை: (பயந்துபோய்) ஐயா, ஐயா!
கதிர்: (ஆத்திரம் மேலிட்டவனாகி) எங்கே என்பெட்டி? பெட்டி எங்கே? அதிலே நான் வைத்திருந்த செல்வத்தை, சிந்தனைச் செல்வத்தை, படுபாவி, களவாடி இப்படிச் செய்து விட்டானே!
விடமாட்டேன்! விடவே மாட்டேன். ஊர் திரட்டுவேன்...உண்மையை உலகறியச் செய்வேன்...பாரத் பூஷணன் செய்த படுமோசத்தை எடுத்துக் கூறுவேன்...
