154
தங்:— விதவைகளைக் கெடுத்து, கைவிட்டு விடுகிற பாவிகளாலே, எத்தனை கொழந்தைகள் கிணத்திலேயும் காடு மேட்டிலேயும் பிணமாகுது—எத்தனை பெண்கள் தூக்குமாட்டிக்கிடுது — உயிரையாவது போக்கிக் கொள்ளவேணும், இல்லே, மானத்தையாவது அழிச்சிக் கொள்ளவேணும் — இதுதானே விதவைக்கும் கதியா இருக்கு—ஏன் விதவைக்கும் கல்யாணம் செய்யலாம்னு இருந்தா...
பொ:— தொல்லை இருக்காது...நான்கூட தங்கவேலு, நினைச்சிப் பாக்கறதுதான்...ஆனா, நாம்ப சொன்னா, ஊர் கேட்கவா போவுதுன்னு பயம். பாவம்னு சொல்வாங்க—பழய காலத்து பழக்க வழக்கம்னு சொல்வாங்களேன்னு பயம்...
தங்:— சொல்லுவாங்க. சொல்லுவாங்க...
பொ:— கிடக்குது தள்ளு! நம்ம காலத்திலே, எல்லாம் சீர்பட்டுப் போயிடும்! எனக்கென்னமோ, நீ, பக்கிரி, இப்படிப் பட்டவங்களோட தொகை கொஞ்சம் வளர்ந்தா இந்தப் பீடை எல்லாம் ஒழிஞ்கபோகும்னு தைரியம் பிறக்குது. ஆமாம் தங்கவேலு! எத்தனை காலத்துக்கு ஜனங்க ஏமாளிகளாகவே இருப்பாங்க... கிடக்கட்டும். நீ மேலே சொல்லு...அந்தத் தருமனை என்னா செய்தே—நான் அவன் தலையைச் சீவிடச் சொன்னாக்கூடத் தயக்கமில்லாமெச் செய்வேன், உங்க கிளப்பிலே அவனைப் பத்திச் சொன்னயா? அவன் மானத்தை வாங்கனயா...?
தங்:— அது கலபந்தானே, பொன்னா? ஆனா என்ன பிரயோஜனம்? முதல் வேலை நீலாவிடம் இவன் யோக்யதையைச் சொல்லி, கல்யாணம் செய்துகொள்ளாதபடி தடுக்க வேணும்னு தோணிட்டுது...
பெ:— சரியான மூளை உனக்கு தங்கவேல்! சரியான மூளை! சரி, நீலாவைப் பார்த்து பேசினயா..?
தங்:— (புன்சிரிப்புடன்) பேசினேன். அந்த வேடிக்கை இருக்கே அதுதான் எல்லாத்தையும் விடப் பெரிய வேடிக்கை—கேள் பொன்னா! அந்தச் சங்கதியை... மைலாப்பூரிலே லேடி டாக்டர் சுகுணவோட வீட்டைக் கண்டுபிடித்தேன் முதல்லே......போர்டே இருந்தது லேடி டாக்டர் சுகுணான்னு...உள்ளே நுழைஞ்சி...
