157
காதல் எனக்குத் தெரியும். தெரிந்துதான் தடுக்க வந்திருக்கிறேன்...
சு:— நீலாவை நான் காதலிக்கிறேன் என்று உம்மிடம் தருமு சொன்னாரா...
தங்:— இல்லை, இல்லை—சொல்லுவானா...?
சு:— உமக்கு எப்படி இந்த, நீலா—தர்மன் காதல் புராணம் தெரிய வந்தது...
தங்:— எப்படித் தெரிந்தது என்பதிலே ஏனம்மா அக்கறை! இதோ பார், உன் முகத்தைப் பார்த்தாலே, நீ சுலபத்திலே, ஏமாந்து விடக்கூடிய பெண் என்று தெரிகிறது...
சு:— (சிரித்தபடி) ஏமாந்து விடுவேனா! யார்? நானா? முகத்தைப் பார்த்தாலேவா தெரிகிறது? அசடு சொட்டுகிற முகமா எனக்கு?
தங்:— தவறான—பொருள் கொண்டுவிட்டீர்கள்! உங்கள் முகம் அசட்டுத்தனத்தையா காட்டுகிறது, சேச்சே! வட்டவடிவமான, வசீகரமான முகம்...
சு:— (வெட்கமடைந்து, உடனே அதை மாற்றிக்கொண்டு) கண்ணாடி இருக்கிறது, பார்த்துக் கொள்கிறேன் — வர்ணனை வேண்டாம் —விஷயத்துக்கு வாருங்கள்...
தங்:— வர்ணனை, உங்களைக் சொக்க வைக்கும் அளவுக்குத் தருமலிங்கம் பேசியிருப்பானென்று எனக்குத் தெரியுமே. உண்மையைச் சொல்கிறேன், தருமலிங்கம் அதிர்ஷ்டக்காரன்...நான் நீலா! இவ்வளவு அழகும், அதேபோது கெம்பீரமும் இருக்குமென்று எதிர்பார்க்கவே இல்லை. உம்! கள்ளன் கையிலேதானே தங்க நகை கிடைத்து விடுகிறது. சொந்தக்காரன் அதைப் போட்டு அனுபவிக்க கூட மனமில்லாமல் பூட்டியல்லவா வைத்திருக்கிறான்
பெட்டியிலே. நீலா! அழகும் இளமையும் படைத்த உன் கருத்தைக் கெடுக்கும் தருமலிங்கத்தை நம்பிவிடாதே—
