துே யாகராஜ ஐயர் வட்டு அறுபதாம் கல்ய ானத்துக்கு ந’தான்் போகும்படி "ur இருக்கும், எனக்கு அன்று ஆப"
恕
■
RGJIB
முக்கியமான வேலைகள் இருக்களின் சால பேப்பர்கள் மேலுக்குப் யாகவேண்டும்" என்குர் என் கண f, அப்தபூர்த்தனி அழைப்பதழைக் கையால் விைத்துக்கொண்டு.
"ஆமாம், போளுர்கள்" என்றேன் நான், மேலும் தொடர்ந்து, "எனக்கு இரண்டு மூன்று சது கதைகள் எழுதி யாகவேண்டும். ஹரீந்தி வகுப்பு வேறு இருக்காதது. இதற்கெல்லாம் யார் போகர் தது என்றேன். வழக்கமான புன் ச1ாப்புடன், "ஓஹோ பரவாயல்லேயே, இவ்வளவு தாம் பேச வத்துவட்டதே உனக்கு, போகட்டும். உனக்கு அவர்கள் போல் என்ன கோபம் அறுபது வயசு து இரி தம்பதகள் ஒன்ருக வாழ்த்து அதைக் கொண்டாடுகையால் சிறியவர் கள் போய்ப் பார்த்து ஆச பெதுவது நல்லதாமே. மாங்கல்ய பலம்கூட ஏர் படும் என்று சொல்கருர்கள்."
"இருக்கலாம். ஆனால், இவர்களிடம் எனக்கு ஆச ஒன்றும் தேவையல்லே.
அதனுல் போகப் போகாததல்ல" என்
றேன், தர்மானமாக, - அப்படியால்ை சர். உன்னே நான் அன்க் குறித்து இனமேல் வற்புறுத்து போன்றத்லே. உன் இஷ்டப்பந்தடத்து கொள்ளலாம் என்று தன்மோகச்
சொல்லவட்டுத் தம் அலுவலக் கவனக் கச் சென்றுவட்டார் என் கணவர்.
எனக்கு தயாகராஜ ஐயான் குடும் பத்தார் மது யாதொருவர்கமான பன் யும் கடையாது, தயாகராஜனன் :னவ கமலா என் வரைக்கும் மிகவும் அன்புடன்தான்் நடந்துகொண்டாள். தோட்டக்கல் மலரும் மத்து கைய ப் ருந்து கனகாம்பரம் வரையல் பறித்துத் தோட்டக்கான் மூலம் எனக்கு அனுப்பு வாள். வாழை தார் போட்டால், சப்பு சப்பாகப் பழங்கள் வரும். இருந்தாலும் அ வ ள ட ம் எ ன க் கு உ ன்
ரூ. ஒரு வெறுப்பு. . .
உடன்பறந்த சகோ தான்் கோபாலனுக்குப் பொய குடும்பம். நாற்பத்தைந்து வய சால் எட்டு குழந்கை கள். மூத்தது பெண். இருபது வயது முடிந்து இருபத்கொன்றாம் வயசலும் அவளுக்கு வான் ஒன்றும் தகைத்து வ: வால்லே. துடைத்து வைத்த ச2ல மாத' வாளப்பான உடலும், தர்ந்த மூக்கும், சுழலும் வழிகளுமாக அப்பெண் மங் கனத்தைப் பார்த்தாலே பசரியாதப் போகும். அப்படிப் பைங்களேயாகப் பெண் பறந்தாலும், அவளுக்கும் கல் பனமாவது தற்கால சமூகத்தில் 93
பச்னேயாகத்தான்ே இருக்கறது. வா
திய காாஜனன்
தட்சனை ஆயாம். நகை
கள் ஆயரின் ம், வைரத் தோடு ஆயர்ாம். சர் வரிசைகள் ஆயிரம்,
பறகு இருக்கவே இருக் கறது. கல்யாணச் Q##ಳಿ, இப்படி ஆயிரக்கணக் கல் பனம் செலவழிக்கப் பெண்ணப் பெற்றவர்கள் எல்லோரும் .ெ ப. ச. ப பணக்காார் அல்லவோ
கோபாலனுடைய மாதச் சம்பளம் நூத்த என்பது ரூபாய். கம்பளம் வகு கற உத்தயோகம் அவருக்கு வாய்க்க வல்லே, உப்பரிலிருந்து நேருப்புப்பெட்டி வரை, டயபடினிலிருந்து டிஸ்பெப் வியா வரை வரும் iயாககளுக்குச் செலவழப்பதெல்லாம் இத்த நாற்ற எண் பது ரூபாயருைந்துதான்் ஆகவேண்டும். மாதம் பறந்து எட்டு தேதக்குமேல் அவர் உள்ள த்தல் ஆரம்பக்கும் சோர்வு முப்பது தேதிக்குள் 'இது என்ன வாழ்க்கை' இது என்ன வறுமை’ என்று கசப்புடன் அலுத்துக்கொள்ளும் அளவுக்குப் பெருகிவிடும். ஆணுல், அவர் தேர் ஒரு உறுதியுடனும் நம்பக்கை யுடனும்தான்் வாழ்க்கை நடத்தி வச் தார். மங்களம் அந்த வருஷம் பத்தாவது
தேறவாடுவாள். பதகு அவளுக்குச் குறுக்கெ முத்துப் போதாத்து எல்லோ ாையும்போல வேலைக்கு அனுப்பவர்
லாம் என்று தம்பர்க்கையுடன் கோபாலன் காலத்தைக் கடத்தவத்தார்.
மங்களத்தின் மனதில் தனக்குக் கல் பானம் ஆகவல்லேயே என்கற எக் கயே శీ, கல்யாணம் என்பது பணத்தை வைத்து நடத்தப்பிக் சடங்கு
என்பதே அவள் அபப்பாயம். இனம் உன்னங்கள் இரண்டும் ஆனந்தமாக,
பeணந்து வாழவேண்டிய புனிதச் சடங்
