உள்ளேயருந்து இட்டிலக்கு அசைப் பது கடபுடாவென்று ஆசம் பாத்தது.
இடையளிடையே தந்தோல மாமரியும், இவளும் டிபன் பேச்சைத் தொடர்ந்து போனால் பேச1 என் அசைத் தூக்கத் தைக் கெடுத்து வைத்தார்கள்.
மறுநாள் அதவிகாலையரில் உடலை ஊச1 யாகத் துளைக்கும் குளால் நெடுஞ்சாலை ஒன்றான் வழயாகக் கத1ாவனான் எழுச்சக்காக வானமெங்கும் வண்ணங் களால் மெழுகப்பட்டிருந்த யைப் பார்த்தவாறு நாங்கள் கால் பயணமாகவாட்டோம். அடுக்கடுக்காகப் பாவ நன்ற மத்தயப் பசதேசத்தான்் அடர்ந்த தேக்குமரக் காடுகளில் தவழ் ந்து, சோளக் கொல்லைகளில் நனந்தப் பனாக்காற்று எங்கள் னர்ே தெளிப்பதுபோல் ச1று தூறல்களை வாா வசாயது. சோளக்கொல்லைகளில் காற்
கேட்க
காட்ச1
முகங்களில் பன்
மணிமனயாகக் கொண்டைகள் றால் அசைந்தாடின. கோதுமை வயல் களில் தேங்க நன்ற நாைல் துளையும் மன்களைப் படிக்க நாரைக் ஒன்று எழும்பவரும் கதாவனன் ஒள1 யால் குளத்தவாறு வண்ணால் பறந்து வநதது.
காரோட்டியை மெதுவாகப் மாறு பணாத்தாருந்தாள் மாமா என்கற ராஜம். அமர்ந்த7ருந்த அவளே தான்் புரியை வட்டுக் களம்ப அாசம் போவதற்குள் பலமுறைகள் பார்த்துவட்டேன். பார்ப்பவரை மறு முறை பார்க்கச் சொல்ல தாண்டும் களே பொருந்தய முகம். இதைவரிட ஒரு குடும்பப் பெண்ணைப்பற் றப் பாதாத கேசம் என்ன வர்ணனை வேண் டிக் கடக்கறது? அள்ள முடித்தளிருந்த கொண்டையில் ஒரே ஒரு ரோஜா மலர். வகாட்டிலும், உச்சரியவிலும் இழையோ டிய தரையர்லாருந்து அவள் முப்பது வயசைத் தாண்டியவள் என்று ஊகத் துக்கொண்டேன்.
கூட்டம்
போகு
தந்தோல7 என் அருகல் நாக
கொஞ்ச
தன்னந்தனரியளாக, புன்னகை ந1ாம்ப வழய ஒரு கூடை யுடன் அவள் காால் வந்து உட்கார்ந்த வுடன், குழந்தைகள் என்கற கேள்வா யுடன் என் தங்கையை பொருள் ததும் வப் பார்த்தேன். கேட்கவால்லை.
110
பேசாமல் இரு.மாமரிக்குக் குழந்தை
'கள் இல்லை. எதையாவது கேட்டு வைக்
காதே’ என்று ரகசியம் பேசனுள் சுத் தா. இதற்குள் ராஜம் கம்ப"சமான நகைப்பை அள்ள வசபியபடி, வாருங் கள். உங்களைப்பற்றவியும், உங்கள் தெய்வ பக்தரியைப் பற்றவியும் சுந்தா ரொம்ப சொல்லயருக்கருள். புறப்படுவோமா? என்றவாறு காான் கதவைத் தறந்து வழ1வட்டாள் எனக்கு.
'இந்த ஊர்க்குளிர் எப்படி பல்லேக் கட்டுக1றதாக்கும்'
'சென்னையைவடக் குளிர் அதகம் தான்். இருந்தாலும் உடலுக்கும் மனத் துக்கும் ஒருவாகத் தெம்பை அளிக்கும் சக்த இந்தக் குளிருக்கு இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றுக1றது.'
"ஆமாம். நாகபுசரியாலேயே எல்லோ ரும் வரும்ப வரவேற்கும் காலம் இ ந் த ப் பனாக்காலம்தான்். எங்கு பார்த்தாலும் பசுமை கொழக்கும்
வயல்களும், பச்சைக் காய்கறகளுமாக அதோ பாருங்கள் என்று சுட்டிக் காட்டினுள் ராஜம.
ஏதோ ஒரு காாமத்தன் ஊடே கார் சென்று கொண்டிருந்தது. வழ1யெங் கும் அடர்ந்து வளர்ந்தாருக்கும் ரோஜாத் தோட்டங்கள். அடுக்கடுக் காய், வண்னவண்ணமாய் இதழ்கள் வாத்து, காற்றல் ஆடும் ரோஜாமலர் கள் பனயரில் நனைந்து பனத்துள1களே இதழ்களில் தாங்க நன்றன.
'இந்த மலர்களைப் பார்த்தால் ளுக்கு என்ன தோன்றுகளிறது? என்று கேட்டாள் ராஜம்.
'கடவுளின் படைப்பல் பக்த ஏற்படு க1றது. அன்பு ந1றைகறது. உடல் புல்ல ாக்கறது. மலர்களே அவனுகவும், அவனே மலர்களாகவும் ந?னக்கத் தோன்றுக1றது.'
வேறே ஒன்றும் தோன்றவால்லையா?” ராஜம் தன் நகர் நாம்பரிய வழகளை என்பால் தருப்ப உதடுகள் துடிக்கக் கேட்டாள். நான் பேசாமல் இருந்தேன்.
ஒரே அழகுதான்் போங்கள்.
உங்க
ஒர் அழகய குழந்தையரின் மலர் முகம்போல் இல்லையா அவை கார் மெதுவாகச் சென்று கொண்டி
ருந்தது. வழயவில் ஒரு ரோஜாத் தோட்
