43
மதி: கட்டிக்கரும்பே! காதலும் ஒரு கடமை தானே! வாலிபர்கள மீறக் கூடாத கடமை!
பெண்: ஆமாம், ஆனால் கருத்துக் குருடர்கள் இதை அறிவதில்லை.
மதி: எனக்கென்னவோ அச்சமாக இருக்கிறது.
பெண்: அச்சமா, ஏன்?
மதிவாணன்: எனக்கா இப்படிப்பட்ட பரிசு என்று எண்ணும்போது அச்சம்தான் உண்டாகிறது.
பெண்: பரிசு பெற்றவள், நான் குணாளா.
மதி: இல்லை, இல்லை, பரிசு எனக்குத்தான்! கலை விழாவிலே, பரிசு பெற வந்தேன்! விழாவுக்கு முன்பே பரிசு!
பெண்: இந்தப் பரிசு போதுமா அன்பே?
மதிவாணன்: இதைவிட மேலான பரிசு ஏது குயிலே? இனித்தான் என் கலை கனியப்போகிறது. என் வாழ்வே, இனி கலையாகப் போகிறது.
பெண்: (திடுக்கிட்டு) நேரமாகிவிட்டது கண்ணாளா? தாதிகள் தேடுவர்—(தடுமாற்றத்துடன்) என்னோடு வேலை செய்யும் தாதிகள்.
மதி: அரசிக்குக் காவலோ?
பெண்: ஆமாம்...அரசிக்குப் பணிவிடை செய்பவள் நான். சதா அரசியுடனே இருப்பேன். வேடிக்கையாகக் கேலி கூடச் செய்வார்கள்—தங்கத்துக்கு என்னடியம்மா! தங்கமேதான குமாரதேவி, குமாரதேவியேதான தங்கம் என்றெல்லாம்.
மதி: இன்பமே! என் கலைத்திறனைக் கண்டு, அரசி, பரிசு தர வருகிறபோது.....
பெண்: வருகிறபோது......
மதி: குமார தேவியாரே! நான் கேட்கும் பரிசு தர வேண்டும் என்று கூறுவேன்.
