கலைஞர் மு. கருணாநிதி
69
உட்கார்ந்து கொண்டு கிருஷ்ணய்யரை எரித்து விடுவது போல் பார்த்தாள்.
“ஏண்டி இப்படி என்னைப் பார்க்கிறே? என்னை ஜெயிலில் போடறதுக்கு நீயும் தீர்மானிச்சுட்டியா?”
கிருஷ்ணய்யர் பரிதாபமாகக் கேட்டார். நாராயணி பேசாமலிருக்கவே, மீண்டும் அவரே பேச்சைத் தொடர்ந்தார்.
“அடி என் கண்ணு! என் நிலைமை நோக்குத் தெரியாதுடி! கைக்கு விலங்கு காத்துண்டு இருக்குடி. கோயில்லே அம்மன் தாலியையும்,மூலவிக்கிரகத்து தங்கக் கவசத்தையும் நான் திருடிவிட்டேன்னு பேரு கட்டிவிட்டானுங்கடி! வித்த இடத்திலே, அந்த வாங்கின பயலுகளும் என்னைக் காட்டிக் கொடுத்து விட்டானுங்கடி. இப்ப என்னடி பண்றது? தர்மகர்த்தா தயவு இல்லேன்னா தலை தப்பாதுடி; தலை தப்பாது.”
நாராயணி அழுது கொண்டிருந்தாளே தவிர பேசவில்லை. அவளது நெஞ்சிலே எத்தனையோ குமுறல்கள். கொழுந்து ளிட்டெரியும் தீ ஜுவாலையைப் போல இருந்தன அவள் கண்கள்.
“எனக்காக இந்த தியாகம் பண்ணுடி! இது ஒண்ணும் பெரிய குற்றமில்லேடி. தர்மகர்த்தா நரசிம்மலு நாயுடு நல்ல மனுஷன் - எனக்கு சகோதரன் மாதிரி. அவன் மனசு வைச்சாதான் என்னைக் காப்பாத்த முடியும். ஒரு குல ஸ்திரீ, அஞ்சு பேர் வரை ஆடவாளிடம் தொடர்பு வச்சிக்கலாம்னு நம்ப பாரதமே சொல்லுதடி. கேளு என் பிராண நாயகி! பத்து வருஷம், பதினைந்து வருஷம்ன்னு என்னை ஜெயில்லே போட்டுட்டா, அப்ப கவலைப்பட்டுகிட்டுதானே இருப்பே; அந்தக் கவலையில்லாமே ரெண்டு பேரும் சந்தோஷமாயிருக்க, சம்மதம் கொடடி!”
