சேே தோல்காப்பியம் செய்யுளியல் லும் யாமுமக்குச், சிறந்தன மாத லறிந்தனி ாாயி, fைளிரு முங்கிர் வளிகலன் வெளவலி, னுள் வினைக் கழிந்தோர் போற லல்லதைக், கேள்பெருக் க,ை யோ டெவன்பல மொழிகுவ, ளுைங் கோண்மீன் றகைச்சருக் தகைமே, கல்லெனக் கவின்பெற்ற விழவாற்றுப் படுத்தபின், புல்லென்ற களம்போ லப் புலம்புகொண் டமைவாளோ, ஆள்பவர் கலக்குற வலைபெற்ற காேெபாம், பாழ்பட்டமுகச்சோ பைசல்கொண் டமைவளோ ஒரிசா வைகலுட் டாமாைப் பொய்கையு, கணிர்நீத்த மலர்போல கீேப்பின் வாழ்வாளோ என வாங்கு, பொய்க்கல்கல் புரிந்தனை புறந்தால் கைவிட், டெ க்காளோ கெர்ெ தகாய்கி செல்வ, தக்ங்ாள்கொண் டிறக்குமிவ ளரும்பெற லுயிாே” (கலி )ெ இது சிறுமைக்கெல்லைகடறிய சாடித்தாழிசையும், ஆசிரியக்கிற்குக்கூறிய சிறுமையான்வச்ச மூன்றடிச்சுரிதகமும் பெற்றது. "இமயவில் வாங்கிய வீர்ஞ்சடையச் சண, னுமையமர்க் துயர்மலை யிருந்தன கை, வையிரு கலையி னாக்கர் கோமான், முெடிபொலி கடக்கையிற் கீழ்புகுச் சம்மலை, யெகிக்சல் செல்லா துழப்பவன் போல, வு,அபுலி யுருவேய்ப்பப் பூச்சு வேங்கையைக், கறுவுகொண் டதன்முதற் குத்திய மகயான, கிடிரு விட கஞ் சிலம்பக் கூஉய்த்சன், கோடுபுய்க் கல்லா துழக்கு காடகேள்”(கலி-அ)என்ற விசன் உள்ளுறையுவமத்தாற் றலைவி விழுமங்கூறியதனையு முடன்கொண்டு, சுரித கத்து கின்னுறு விழுமங் கூறக் கேட்க, வருமே தோழி கன்மலை நாடன், வேங்கை விரிவிட கோக்கி, வீங்கின்றப் ப ைத்தோல் வயைக் கனன் கொ காற்கே (கலி.க.அ) எனக் கூறுதலின் இயலென்சி இலேசாற் றாவின் பொருள்கொண்டிற்நகரிதகம்வந்தது. போடின்றிப் பசந்த கண் பைசல் பனிமல்க, வாகிபு வனப்போடி வணங்கிறை வளை பூச, வாடெழி லழிவஞ்சா அகன்றவர் திறக்கினி, காகிங்க ணினப்டகொன் ழ டையேன்மன் னது வுக்தான் (கலி-கா) என்னு கான்கடிக்கசவிற்குக் செய்பொருட் சிறப் பெண்ணிச் செல்வார்மாட் டினேயன, செய்வத்துத் திறளுேக்கிக் செருமச முள்ளி லுள்ள முள்ளு வக்கே” (கலி, -வது வெய்தல்-1) சுரிதகம். இது தாழிசைதோறுக் தனிச்சொற்பெற்றுவந்த கேரிசையொத்சாழிசைக் கலிப்பா, "வயக்குறு மண்டிலம்’ என்னுங் கப்பாவில், கசவ பன்னிரண் டடியாய்வந்தத் இலங்கொளி கருப்பிற் கைம்மா’ என்னுங் கலியுள் இரண்டடியாற் ரழிசை வந்தனர் 'உண்கடன் வழிமொழிந்து என்னுங் கலிப்பாவில், காழிசை மூன்றடியான்வந்தது. ஆறறியக்கனர் என்பதும் கடவுட்பாட்டியலுாை மூன்றடிச்சுரிதகம் வந்தது. இனி எனயடிகளான் வருக் தரவுக் கிர்ழிசையுஞ் சுரிதகமுங் கலிச்சொகையுட் கண்டுகொள்க. எ.து உரையாசிரியருாை.
