கச்சிஞர்க்கினியரு.ை கே போக்கின்றெனவே ஒழிக் சவுதுப்புக்களெ இலாக கலிவெண்பாட்டிற் காதியவாறே வருமென்ப தாஉம், பா மயங்கிவருமென்பதாக ம், அம்போ தாங்கத்தினளவே யளவென்பதும் மேனின்ற வதிகாரத் காற் பெற்கும். இயல்பெனவே இயல்பன்றி விகாாவகையாற் சில போக்குடையவாசலும் அவை சாம் ஆசிரியமேயாகலும் சில சாவும் போக்குமின்றிவருசலுஞ் சிறு பான்மைகொள்க. போக்குடையன சாவின்றி வாாாமையுங் கொள்க. வெள்ளைக்கொச்சகம் பலவந்து அவற்றுள் ஒன்றைச் சுரிதகமெனின் அதற் குப் போக்கியற்பொருண்மையின்மையான் அதனை நீக்கிப் போக்கியற் பொருண்மையின்றேனும் ஆசிரியம்வந்துழி யப்பாட்டிற் கோர் முடிவு ாட்டிகிற்றலின் ஆசிரியமே போக்கியலாமெனக் கொண்டாம். நாடகச் செய்யுட்போல வேறுவேறு துணிபொருளவாகிய பலதொடர்ச்ச வேறு ாடுகோக்கியும் பொருள் வேறுபாடுகோக்கியும் வரலாற்று முறைமிை கோக் யுெம் அதற்குரியதோர் இலக்கணத்தால் உறழ்கலியென வேருேர் செய்யு ளென்ருர். கொச்சகத்தின் அடங்காமையின் "மாபுகிலை கிரிசல் செய்யுட் ல்ெலை, மாபு வழிப்பட்ட சொல்லினை' (மாபியல் கo) என மாபு கூற லின். உ-ம் 'அரிங் ரவிழ்நீல மல்லி யனிச்சம், புரிநெகிழ் gరిశుశీణు கறவோ டார்க்க, தெரிமலர்க் கண்ணியுங் காரு கயங் கார், பொருமுாண்சிறச் சிதை ந்து நெருகையி, னின்று நன்றென்ன பணி, அணைமென்ருேளாய், செய் யாத சொல்லச் சினவுவ சிங்கெவ,னையத் தாலென்னைக் கதியாசீசிங்கின்மை, தெய்வத்தாற் கண்டீ தெளிக்கு மற்றஃது, அறிவலயா னின்கு னனை ச்சாக கல்லார், செறிதொடி யுற்ற் வகிவுங் குதிபொய்த்தார், கூருகிர் சாடிய மார் புங் குழைந்தன், ருருக் கதர்பட்ட சாக்கமுஞ் சேரி, யர்மத ருண்கண்ணு ாாாக் கவவிற், பரிசழிக் தியாழன் மேனிகண் டியானுஞ் செருவொழிக் தேன் சென் வினி, செரியிழாய், சேம்முய் சிவந்தனை காண்பாய் ச் கின்மை, யாற்றி னிறுப்பல் பணிந்து, அன்னகே யாத்தில் காண், வேறுபட் டாங்கே கலுழ்கி யகப்படின், மாறுபட்டாங்கே மயங்குதி யாசொன்றுங், கூறி யுணர்த்தலும் வேண்டாது மற்றுகி, மான செயினு மறு ச்சாங்கே கின் வயிற், காணி னெகிழுமென்னெஞ்சாயி னென்னுற்ருய், பேணுய்ங் பெட்பச் ஆாஅ; ஒள்ளிழை, என்னிவை, ஒருயிர்ப் புள்ளி னிரு கலை யுள்ளொன்று, போரெதிர்க் கற்ருப் புலவனி கடறினென், ஒருயிர் கிற்குமா றியாது.” இது தலைமகன் கூற்று. என, தெளிந்தேம்யாம் காயாகி யெல்லாம்வல் லெல்லா, பெருங்காட்டுக் கொற்றிக்குப் பேய்கொடிக் காங்கு, வருங்கனின் வஞ்ச முாைத்து” இது, தலைவி. மருந்தின்ஆ மன்னவன் சீறிற் றவதுண்டோ நீங்யந்த, வின்னக்ை ேேகா விவேன்' இது, சலேமகன். மாண் மதங் துள்ளாத நாணிலிக் கிப்போர், புறஞ்சாய்ந்து கண்டைப்பாய் நெஞ்சே புறழ்ந்திவனைப், பொய்ப்ப விடேமென நெருங்கிற் றப்பினெ, னென்றடி சேர்தலு முண்டு’ (கலி. அக.) இப்பாட்டுச் சுரிதகம் வங்கவாறு கண்டு கொள்க. எற்றுக்கு இறுதிக்கண் வக்சகாகாதோவெனின், சுரிதகமாவது ஆதிப்பாட்டினு மிடைங்லைப்பாட்டினு முள்ளபொருளைக் தொகுத்துமுடிப் து. இது, அன்ன சன்றென்க. எ. உரையாசிரியருாை.
