நற்றிணை நாடகங்கள்
இப்பிறவியில் மட்டு மன்று அவர்கள் ஒன்றாக வாழ விரும்பியது. "யான் இறப்பதற்கு அஞ்சவில்லை; ஆனால் மறு பிறப்பில் தலைவனை மறப்பேனோ என்றுதான் அஞ்சுகின்றேன் என்று கூறும் தலைவியின் கற்பு நிலையை என்னென்று புகழ்வது?
"தோளும் அழியும் நாளும் சென்றென
நீளிடை அத்தம் நோக்கி வாளற்றுக்
கண்ணுங் காட்சி தவ்வின: என்நீத்(து)
அறிவு மயங்கிப் பிறிதா கின்றே !
நோயும் பேரும் மாலையும் வந்தன்(று):
யாங்(கு) ஆகுவென்கொல் யானே? ஈங்கோ
சாத லஞ்சேன்; அஞ்சுவல் சாவிற்
பிறப்புப்பிறி தாகுவ தாயின்
மறக்குவேன் கொல்லென காதலன் எனவே"
(நற்.397)
என வரும் பாடலைக் காண்க.
8
இவ்வாறு இரு மனமும் ஈருயிரும் ஒன்றாகித் தம்மையே மறந்து முனைப் படங்கி இறை பணி நிற்குந் தூய இன்ப வாழ்வை மறந்து, ஊற்றின்ப வாழ்வையே காதலெனக்கொண்டு, உணர்வு நுட்பம் ஒன்றுமின்றி நிற்கின்ற காலம் வந்தது. அப்போதுதான் "காமம் இழித்திடப்பட்ட தன்றே" என்று சிந்தாமணி பாடத்தொடங்கியது. அதுமுதல் தமிழனுடைய கெட்ட நாள் தொடங்கியது;. அடிமை வாழ்வுந்தொடங்கியது. தூய இன்ப வாழ்வைத் தமிழன், தானும் வாழ்ந்து உலகிற்கும் வழிகாட்டி வாழ்ந்து, உதவுவானாக!
136
