மொழியதிகாரம்
157
சுரம் என்னும் சொல் முதுவேனிற் காலத்திற் கடுமையாய்ச் சுடும் பாலைநிலத்தைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டமையால், சுரநோயைக் காய்ச்சல் என்றே சொல்ல வேண்டும்.
ஜ்வர என்னும் சொல் காய்ச்சலை மட்டுங் குறிக்கும்; பாலை நிலத்தைக் குறிக்காது.
சுரிகை சுரிகா (ch)
சுர் - சுருக்கு. சுறுக்கெனல் = குத்துதற்குறிப்பு.சுர் சுரி.சுரித்தல்
= துளைத்தல்.
சுரி - சுரிகை சுரிகை = 1. உடைவாள்.
"சுரிகை நுழைந்த சுற்றுவீங்கு செறிவுடை”
2.கத்தி
(பெரும்பாண்.73)
வடமொழியில் சுரிகா என்பதன் அடி ‘சுர்’. ஆயின், மா.வி. அ. க்ஷுர் என்பதை மூலமாகக் காட்டும். இவை யிரண்டும் சுரி என்பதன் திரிபே.
சுரி - சூரி = ஓலையில் துளையிடுங் கருவி, சுரிகை.
ம., க., து. சூரி, தெ. த்சூரி.
வழக்கு.
சூரிக்கத்தி = சூரியுள்ள கத்தி. க. சூரிக்கத்தி, தெ. த்சூரிக்கத்தி.
சூரி என்பது உலக வழக்கு; சுரிகை என்பது செய்யுள் வழக்கு. ஏட்டில் துளையிடுங் கருவியைச் சுரியூசி என்பது யாழ்ப்பாண
சுருங்கை
ஸுருங்கா
சுருங்குதல் = ஒடுங்குதல். சுருங்கு = (ஒடுங்கிய) சாய்கடை(பிங்.). இனி, உட்டுளையான வழி என்றுமாம்.
"
சுருங்கு சுருங்கை = 1.நுழைவாயில் (பிங்.). 2. சிறுசாளரம். மாடமேற் சுருங்கையி லிருந்து" (சீகாளத்.பு. நக்கீர. 30). 3. நீர் செல்லுங் கரந்துபடை.
வழக்கு.
"பெருங்குள மருங்கிற் சுருங்கைச் சிறுவழி"
4. கோட்டையிற் கள்ளவழி (சூடா.).
5. தப்பியோடும் கீழ்நில நெடுவழி.
(LD600fCLD.12:79)
கீழ்நில வழியைக் குறிக்கும்போது, சுரங்கம் என்பது உலக
