மொழியதிகாரம்
77
அரவம் ரவ (இ.வே.)
அர் - அரவு. அரவுதல் = ஒலித்தல், அரவஞ் செய்தல்.
"வண்டரவு கொன்றை
அரவு - அரவம்.
"படையியங் கரவம்'
வடவர்‘
""
(தேவா. 89:3)
(தொல்.1004)
'ரு' என்னும் மூலங்காட்டுவர். அது அர் அல்லது அரவு
என்னும் தென்சொல்லின் சிதைவே.
அரவம் - ஆரவம் -ஆரவ (வ.) =ஒலி.
66
-
“ஆரவ மிகுத்தது”
அரன் ஹர
(பாரத. இரண்டா.24)
அரம் - அரன் = சிவன் (சேயோன்). அர் - அரம் = சிவப்பு.
பிற்கால முத்திருமேனி (திரிமூர்த்தி)க் கொள்கைக் கேற்ப, ஹ்ரு (அழி) என்னுஞ் சொல்லை மூலமாகக் காட்டுவர் வடவர். அது அரி என்னும் தென்சொல்லின் திரிபாம்.
சிவன் ஆரியத் தெய்வமல்லன். அவன் முத்தொழிலையுஞ் செய்கின்றான் என்பதே தமிழர் கொள்கை.
-
அரி ஹ்ரு
அரித்தல் = அழித்தல்.
அரி-ஹரி
அரி
=
காட்டிலுள்ள உயிரிகளை யெல்லாம் அழிக்கும்
விலங்கு (சிங்கம்) -(பிங்.)
வடசொன்மூலம் 'ஹரி' (பச்சை) எனக் காட்டுவர். அது பொருந்தாமை காண்க.
அருக்கம் - அர்க்க
அருகு அருக்கு, அருக்குதல் = அழித்தல்.
"அரிமுதலோ ருயிரருக்கி”
அருக்கு = எருக்கு. அருக்கு அருக்கம்.
எருக்குதல் = 1. அழித்தல்
(உபதேசகா. சிவத்து. 422)
"நாடுகெட வெருக்கி" (பதிற். 83:7). 2. கொல்லுதல் (திவா.).
T
அருக்கு - எருக்கு. எருக்கஞ்செடி நஞ்சாதலால் இப் பெயர் பெற்றது.
