வெளியே எங்கோ ஒரு மாடு கன்றை நோக்கி, "அம்மா!" என்று கதறியது. மீனாக்ஷியம்மாள் ஆவியும் எந்தத் தாயையோ நோக்கி விடுதலை பெற்றது.
"போ! வெளியே!" என்றான் அம்பி.
"என் தாய்!" என்றான் கிட்டு.
அப்போது ஜயா உள்ளே தைரியமாக நுழைந்தாள்.
"இந்த இடத்திலா சண்டை? நீங்கள் ஆண் பிள்ளைகளா?" என்றாள்.
ஓடிச்சென்று மீனாக்ஷியம்மாளை மடிமீது எடுத்துக் கிடத்திக் கொண்டு கதறினாள்.
கிட்டுவைக் கொடுத்த புனிதமான சரீரம் அல்லவா?
அம்பிக்கு என்ன? அவன் தைரியசாலி; அறிவின் தராசு.
இவள் செய்கை இருவர் மனசிலும் ஒரு சாந்தியைத் தந்தது.
அவள் பெண். உணர்ச்சிவசப்பட்டவள். மதம் அவளுக்குத் தெரியாது. அம்பிக்கு அவள் செய்கை அவன்முன் அவளைப் பெரிய புனிதவதியாக்கியது.
மெதுவாகச் சரீரத்தைக் கிடத்திவிட்டு, கிட்டுவின் பக்கத்தில் வந்து நின்றுகொண்டு, "போய் வருகிறோம்" என்றாள்.
"நீ ஒரு ஹிந்துப் பெண்" என்றான் அம்பி.
"நான் கிட்டுவின் மனைவி" என்றாள் ஜயா.
"கிட்டு..." என்று என்னவோ சொல்ல வாயெடுத்தான் அம்பி. அதற்குள் இருவரும் சென்றுவிட்டார்கள்.
அம்பி அந்த அறையில் இருந்து, அந்தப் புனிதவதியான தாயின் சரீரத்திற்குச் சாந்தியைக் கொடுக்க மனித உலகால் முடியாது போனதைப் பற்றிக் குமுறினான்.
அதற்கென்ன செய்யலாம்? அதுதான் வாழ்க்கை!
தினமணி, பாரதிமலர் - 1935
புதுமைப்பித்தன் கதைகள்
353
