"நேரமாகும்" என வாயைக் குவிய வைத்துக்கொண்டு வலிப்புக் காட்டிவிட்டு, கடிகாரத்தைப் போய் பார்க்கிறது.
மெதுவாக அடுக்களைக்குப் போகிறது.
பாலை எடுத்துக்கொண்டுவந்து அடுப்பு முன் வைக்கிறது. அலமாரி எட்டவில்லை. ஒரு முக்காலியை எடுத்துப்போட்டு அதன் மேல் ஏறி நின்றுகொண்டு, காப்பிப் பொடி டப்பியை எடுக்கிறது. கஷ்டப்பட்டுத் திறந்து காப்பிப் பொடி உடம்பில் சிதறியதைக்கூட சட்டை பண்ணாமல் கைகொண்ட மட்டும் குத்துக் குத்தாக மூன்று பிடி அள்ளி பாலுக்குள் போட்டு கையை விட்டுக் கலக்குகிறது. பிறகு ருசி பார்க்கிறது. கசப்பு வாயைப் பிடுங்க, 'தூ தூ' எனத் துப்பிவிட்டு, சர்க்கரை டின்னை எடுக்க ஏறுகிறது. நல்ல காலமாக அது திறக்க அவ்வளவு கஷ்டமில்லை. ஏனென்றால் அது முன்பே யாரோ திறந்துவைத்து மூட மறந்துவிட்டிருந்தார்கள். முக்காலியில் நின்றபடியே ஒரு குத்து சர்க்கரையை எடுத்துக்கொண்டு ஒரு கையில் டின்னும் மறுகையில் சர்க்கரையும் வைத்துக்கொண்டு இறங்கியதின் விளைவாக, அலமாரி கீழ்த்தட்டில் உள்ள டின்கள் கடபடா சத்தத்துடன் கீழே சரிந்து சிதறுகின்றன. ஆனால் குழந்தை சர்க்கரையை அள்ளி அள்ளிப் போட்டுக் கலக்கி ருசி பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. கசப்பைப் போக்குவதற்காக மனம்கொண்ட மட்டும் சர்க்கரையை அள்ளி அள்ளிப் போடுகிறது.
இந்த டின்கள் விழுந்த சப்தத்தைக் கேட்டு என்னவோ ஏதோ என்று எழுந்து ஓடிவந்த மரகதம். இவள் வேலையைப் பார்த்து பிரமித்து வாசற்படியில் நிற்கிறாள்.
அதே சமயத்தில் புழக்கடை வாசற்படியாக ஒரு கறுப்புப் பூனை 'மியாவ்' என்ற சப்தத்துடன் வாலைத் தூக்கிக்கொண்டு உள்ளே நுழைகிறது.
குழந்தை அவள் வந்ததைக் கண்டுகொண்டு, "அம்மா காப்பி போட்டாச்சு, வென்னி இல்லே, பாலுலியே காப்பிப் பொடியை போட்டு காப்பி போட்டாச்சு" என்று தன் வேலையை விவரிக்கிறது.
"தேடீ தேடீ பாத்தேம்மா, வென்னியே இல்லியே" என மீண்டும் விவரிக்கிறது.
'பாலெத் தொலச்சு குட்டிச் சொவராக்கி யாச்சில்லே, ஏண்டி இண்ணைக்கிப் பூரா இப்பிடி படுத்திக்கிட்டிருக்கே. பொண்ணாப் பொறந்தவளுக்கு இது ஆகாது! பாரு ஒன்னெ ஒன்னெ என்ன செய்யுறேன்னு பாரு, பாரு அப்பா வரட்டும்!" எனக் கடுகடுக்கிறாள் மரகதம்.
குழந்தை சீற்றத்தை எதிர்பார்க்கவில்லை. முகம் 'புஸ்' என்று மாறுகிறது.
"அக்கா!" என்று ஒரு வார்த்தை மட்டும் சொல்லுகிறது.
"நீதான் அக்கா! யாரெப் பாத்து அக்காங்றே!"
"அக்கா!" என்கிறது மறுபடியும்.
புதுமைப்பித்தன் கதைகள்
701
