7. இ ரா ம ன். 3069 பிாாட்டி யிடம் அப்பொழுது கிகழ்க்க சில மெய்ப்பாடுகளே இப்படிச் சட்டிக் காட்டி அந்த உயிரின் பாவச கிலையை உய்த் துணர்த்து ஒர்த்து கொள்ளும்படி உணர்வை ஊக்கி விடுத் தள் ளார், உரைக் குறிப்புகள் உணர்ச்சிகளை விளக்கியருளுகின்றன. மோதிசத்தைக் கையில் வாங்கவும் மெய்யில் ஒரு திவ்விய சிவ ஒளி மேவி மிளிர்க்கது; வாடி மெலின் இருக்க அக்க அழகிய திருமேனி பூசித்து விம்மியது; உடனே மாறி மெலிக் கது; பின்பு குளிர்க் கது; வெதும்பியது; அதன் பின் எங்கிப் பெரு மூச்சு விட்டுச் சிறிது கோம் பேசாதி சுங்தாள். பேசாக மவுன மாய்ப் பெருகி எழுத்துள்ள இந்த ஆன்ம வுணர்ச்சிகளை நான் எப்படிப் பேசி விளக்குவேன்? என உலகை கோக்கிக் கவி இப்படிப் பேசி யிருக்ருெர். ரி இது இன்னது எனல் ஆமே? கவி அடைந்துள்ள வியப்பை இது இனிது காட்டியுள்ளது. மதி கிலை கடந்த அதிசய கிலையில் மருவியிருக் கலால் அதனே எட்ட கின்று சுட்டிச் சொல்வி இங்ாவனம் த கி செய்ய சேர்க்காச். இராமன் கையில் அணிக்கி ருக்க மோ கிாம் ஆகலால் அது கன் மெய்யில் கோய்க் கவுடன் தேவி ஆவி அவசமாயது; உள்ளமும் உணர்வும் துள்ளி ஆன க் த வெள்ள க்தில் மிகக் துள்ளன. அதனே மூக்கில் வைத்து முகர்க் காள்; த கர்த் தாள்; உச்சியில் இரு க் கி உவக் கான் ; முலை முகட்டில் அழு க் கி முயங்கி மயங்னுெள் : நெடு கோம் எ கிரே சீட்டிக் கண்டு கண்டு களித்தாள்; கானும் போது பெருகி வருகிற ஆனக்கக் கண்ணிர் அதனை நன்கு கான ஒட்டா மல் மறைக்க து; அக் ைேசத் துடைத்துக் கொண்டு மீண்டும் மீண்டும் நோக்கி உவகைக் களிப்பில் சீண்டாள்; அகளுேடு பேச முயன்ருள்; யாதும் பேசமுடி யாமல் மோன மாயிருக்கா ள்; கொண் டை விம்மிய த உமிழ் ைோ விழுங்கிக் கொண்டு உயிர்த்து கின் ருள் அமிழ் கம் உண்டவர்போல் ஆவி கழைத்து ஆன க்க: மீது ர்ந்தாள் ; போன வு பியை மீட்டிக் தக்க சீவ சஞ்சீவியாய்த் தேவி கையில் அது மேவி மிளிர்க்கது. மெய்யின் பம் கந்தது. கருதி மகிழ்ந்தது. அக்க ஆழி கையில் வக்கது இராமனே தேமே மெய்தோய்ந்து முயங்கியதாய் உயிர் உவகைக் கடலில் ஆழ்ந்திருக்கிறது. தனது
