ப்குதி) பூரீ மினிய-சிவனுர் சரித்திரம்: 523
भूत्र्यकोच्योप्रमादानृमुनिहरिमुखै
ळिकमखिलकर्मष्टदावश्यकत्वातू आाद्यत्वात्सूत्रपूर्वैःश्रुतिमुख विहितस्यांगभूतस्सदाच्र्य श्रुत्यास्मृत्यासुतथ्यस्मृतिनिगमयु गाद्धेतुर्भिर्वेदेिकोसी ।
- பகு க,கொஆொஆeாடிாகரe_நிஹரிஜுெெவ
ாகுவா Eృత్రUTQQమొృఊ+rUంజలిఖro
மவிகவிேலக8ெ-வடிாவ,ககூாக }
త్రి?ృr్మత్రిత్రుమ్-శ్రGQa-gూ-త్రికాయి
ఎమిలీ అమ్మిృrం.అమి"లి.5జ్జ.7మి-ృ
ஜி -ృr్చ.ృTు-53ృు.వీ.డి.లి8U"
_{z} T ஆெக-திெெவ-கொஸ்ள | 2:
என்றதை வியாக்கியானத்துடன் விஸ்தாரமாய்ச் சொல்லுகிற சிவனரது அர்த்தப் பிரசங்கத்தைச் செவியிலேற்றுக் கிருதார்த்த குைங் கருத்தினய்ைச் சூரியபகவானும் பிரானரூப மெடுத்துக் கொண்டு, தன்ருெழிலாகிய வெயிலெறிவதை விட்டுச் சபை நடு வண் திரோகிதனுய் வந்திருந்ததுபோலும் ஆகாயத்தின்கண் வெயிலின்றி யெங்கும் மந்தாரமா யிருந்ததன்மை அன்று சோமவாரமானதனுலும், எஞ்சிவனுர்க்குப் பூசா நிமித்தம் எழுங் திருக்க வேண்டுமென்ற அவசரமில்லாததனலும், அக்காலத்து வித்துவான்களாயிருந்த சங்கர சாஸ்திரிகள், இராமசுவாமி சாஸ்திரிகள், அண்ணு சாஸ்திரிகள், சூரியநாராயண சாஸ்திரிகள் முதலியோரெல்லாம் நியாயவக்தாக்களா யிருந்தபோதிலும் சிவ ாைது பிரசங்கத்தின் இனிமையில்ை வசீகரிக்கப் பட்டவர்களாய்த் தாங்கள் அன்றுதிகம் கியாய ஸ்தலத்திற்கு வரமுடியாதென்று எழுதிக்கொண்டார்கள். வைதீகர்களுந் தத்தமது காரியங்களே மறந்துவிட்டு இப்பஸ்ம மகிமையினைக் கேட்டுக்கொண்டே யிருந்து விட்டார்கள். வெகுநேரமாய் விட்டது. இவ்விதமாகச் சிவனர் தமது பிரசங்க வன்மையாற் பலர் மனங்களேயுங் கவர்ந்து கிற்கையிற் சிலர் -
