பண்டைத் தமிழகம் - வணிகம், நகரங்கள் மற்றும் பண்பாடு
117
செய்யுள்களிலிருந்து அக்காலத்துப் பருத்தித் தொழிலைப் பற்றி அறிகிறோம்.
கல் சேர்பு இருந்த கதுவாய்க் குரம்பைத் தாழி முதற் கலித்த கோழிலைப் பருத்தி, (அகம், 129 ; 6-8), ‘பருத்தி வேலிக் கருப்பை பார்க்கும், புன்புலந்தழீஇய அங்குடிச் சிறூர்’ (புறம், 304 : 7-8) என்றும், ‘காஞ்சியின் அகத்துக் கரும்பருத்தியாக்கும் தீம்புனல் ஊரன்’ (அகம், 156 : 6-7) என்றும், ‘பருத்தி வேலிச் சீறூர் மன்னன்’ (புறம், 299 : 1) என்றும் பருத்தி பயிரிடப்பட்டது கூறப்படுகின்றது. பருத்திக்காய் முற்றி முதிர்ந்து வெடித்துப் பஞ்சு வெளிப்பட்ட போது அவற்றைக் கொய்து கொண்டு போய் வீட்டில் வைத்தார்கள். ‘கோடைப் பருத்தி வீடு நிறை பெய்த, மூடைப் பண்டம் இடை நிறைந்தன்ன’ (புறம், 393 : 12-13)
‘வில் அடித்துப் பஞ்சிலிருந்து கொட்டை நீக்கப்பட்டது. கொட்டை நீக்கப்பட்ட பஞ்சு வெண்மேகம் போலக் காணப்பட்டது. ‘வில்லெறி பஞ்சியின் வெண்மழை தவழும்’ (அகம். 133:6) கொட்டை நீக்கிய பஞ்சியை நூலாக நூற்கிறார்கள். அக்காலத்தில் கையினாலே நூல் நூற்கப்பட்டது. நூலை நூற்றவர்கள் மகளிர், ஆண்மகன் ஆதரவு இல்லாத பெண்டிர் பஞ்சை நூலாக நூற்றார்கள். அவர்கள் இரவிலும் சிறு விளக்கு வெளிச்சத்தில் நூல் நூற்றார்கள். ‘ஆளில் பெண்டிர் தாளிற் செய்த நுணங்கு நுண்பனுவல்’ (நற்றிணை, 353:1-2) ‘பருத்திப் பெண்டின் சிறு தீ விளக்கம்’ (புறம் 326 : 5)
நூலினால் முரட்டுத் துணிகளும் மெல்லிய துணிகளும் நெய்யப்பட்டன. குளத்தில் படரும் பாசி போன்ற (ஊருண் கேணிப் பகட்டிலைப் பாசிவேர்) போன்ற நூலினால் முரட்டுத் துணிகள் நெய்யப்பட்டன. நுண்மையான நூல்களினால் மெல்லிய துணிகள் நெய்யப்பட்டன. பால் ஆவி போன்ற மெல்லிய துணிகளும் பாம்புத் தோல் போன்ற அழகான துணிகளும், காகிதம் போன்ற மெல்லிய துணிகளும் பல வகையாக நெய்யப்பட்டன. ‘இழை மருங்கறியா நுழை நூற் கலிங்கம்’ (மலைபடு, 156) ‘பாம்புரித் தன்ன பொன்பூங்கலிங்கம்’, (புறம் 397 : 15), ‘போதுவிரி பகன்றைப் புதுமலர் அன்ன அகன்றுமடி கலிங்கம்’ (புறம், 393: 17-18) நோக்கு நுழைகல்லா நுண்மைய பூக்கனிந்து, அரவுரி யன்ன அறுவை' (பொருநர், 82-83) 'காம்பு சொலித்தன அறுவை' (சிறுபாண், 236) இவ்வாறு பலதரமான ஆடைகள் நெய்யப்பட்டன.
