ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
121
அவன் சொன்னதற்கேற்றவாறு மழைத் தூறலும் விழுந்தது. இடியொலியும் பலமாக இருந்தது.
"பாத்தியா மழையே வந்துட்டது! வாய்யா வா!" என்று அவசரப் படுத்தி, தீப்பந்தத்தையும் கையிலே எடுத்துக் கொண்டு அவளையும் இழுத்துக் கொண்டு கிளம்பினான். எதுவும் பேச இயலாது அவளும் அவனுடன் போனாள். என்ன செய்வது? போகவும் ஆசை - போனால் என்ன ஆகுமோ என்ற பயமும் கூடவே. இருப்பினும் அவனுடன் சென்றாள். இருவரும் மண்டபத்திற்குள் நுழைவதற்கும் மழை பலமாக ஆரம்பமாவதற்கும் சரியாக இருந்தது. அருவிக்கரையில் கட்டப்பட்டிருக் கும் குதிரையைப்பற்றி அவளுக்குக் கவலை ஏற்பட்டது.
“என்னய்யா யோசிக்கிறே?" என்று முதுகில் ஒரு தட்டுத் தட்டினான் இருங்கோவேள்.
"ஒன்றுமில்லை!" என்று அவள் சமாளித்துக் கொண்டாள். "இப்படி இரவு பகல் கஷ்டப்பட்டு விறகு வெட்டி வேலை செய்கிறாயே; உனக்கு என்ன கிடைக்கும்!" என்றாள் அவனைப் பார்த்து.
தீப்பந்தத்தை நன்றாக எரிய விட்டவாறு அவன் பதில் கூறினான். "கஷ்டமில்லாமலா வயிற்றுக்குக் கிடைக்கும்" என்று.
"உனக்குக் கல்யாணம் ஆகிவிட்டதா?" என்றாள் முத்துநகை. இந்தக் கேள்வியை அவசரப்பட்டுக் கேட்டுவிட்டாள். ஆனால் கேள்வி கேட்டு முடிவதற்குள்ளாகவே அவள் உடல் நடுங்க ஆரம்பித்துவிட்டது.
"இன்னும் ஆகவில்லை - இந்தக் கட்டைக்கு ஏனய்யா கல்யாணம். அது சரி, உனக்குக் கல்யாணம் ஆகிவிட்டதா? பிள்ளை எத்தனை? பெண்ஜாதி உன்னைப் போலவே அழகிதானா?" என்று கேள்விகளை மளமளவென அடுக்கிக் கொண்டே போனான் இருங்கோவேள்.
"ஊகூம்... கல்யாணம் ஆகவில்லை" என்றாள் முத்துநகை.
"அப்படின்னா நம்ப ரெண்டு பேரும் கல்யாணம் செய்து கொள்ளலாம்?" - இருங்கோவேள் குறும்பாகக் கேட்டான்.
"என்னது! நம்ப ரெண்டு பேருமா?" முத்துநகை ஆச்சரியமும் திகிலும் அலைமோத வினா எழுப்பினாள். அத்துடன் உள்ளுக்குள்ளே ஒரு புளகாங்கிதம்!
"சே.... சே... ஆம்பளையும் ஆம்பளையுமா கல்யாணம் பண்ணிக்கிறது! அதாவது நீ ஒரு பெண்ணையும், நான் ஒரு பெண்ணையும் கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமான்னு கேட்டேன்யா!" என்று மழுப்பினான் இருங்கோவேள்.
