ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
127
இந்தக் காதல் வாசகத்திற்குப் பெறவேண்டிய பரிசை அட்டியின்றி அவன் பெற்றுக் கொண்ட பிறகு, மறுபடியும் கேட்டான்: "உன் இலட்சியம் என்ன?" என்று.
"உங்கள் இலட்சியம் எதுவோ, அதுவே என் இலட்சியமும்! இருங்கோவேளின் கொட்டத்தை அடக்க வேண்டும்; அவனுக்கு அனுசரணையாகச் சோழ நாட்டில் உலவுகிற துரோகிகள் சிலருக்கு நல்லறிவு புகட்ட வேண்டும்; செழியனின் உயிருக்கு ஆபத்து எதுவுமின்றி மீட்க வேண்டும்.."
இருங்கோவேள் ஒரு வெற்றுச் சிரிப்பை வெளிப்படுத்தி விட்டு, அவள் பேசுவதைக் கவனமாகக் கேட்டான்.
"செழியனை ஆபத்தின்றி மீட்பதில் நீங்கள் அக்கறை காட்டப் போகின்றீர்களா இல்லையா?" என முத்துநகை கேட்டாள்.
"இருங்கோவேள் வீழ்ச்சியிலேதான் எல்லாம் அடங்கியிருக்கிறதே!" என்றான் இருங்கோவேள்.
"இருந்தாலும் செழியனை ஆபத்தின்றி மீட்க வேண்டும். அதுவே என் முதல் வேலையாகக் கருதுகிறேன்"
"முத்துநகை! செழியன் மீது உனக்கு ஏன் இவ்வளவு அக்கறை?" என்று அவளிடம் கேட்டுவிட்டுப் பதிலை எதிர்பார்த்தான் அவன்.
"இருங்கோவேளின் தளபதியுடன் போரிட்டு வென்ற பிறகு உடம்பிலே பட்ட காயங்களுக்கு எங்கள் வீட்டில் தான் மருந்து போட்டோம். அவரைப்போன்ற நாட்டுப் பற்றுக் கொண்டவர்களைக் காப்பாற்ற வேண்டியது பொறுப்பு மிகுந்த செயலல்லவா? செழியன் மிகவும் நல்லவர். உத்தமத் தமிழர். அவரில்லாவிட்டால் அந்த படுபாவி இருங்கோவேளின் எண்ணப்படி கரிகாலரின் உயிர் போயிருக்கும்!" என முத்துநகை பதில் கூறினாள்.
அவளது பேச்சில் இலட்சியவெறி தலைதூக்கியது. அதை இருங்கோவேள் ரசித்தான். என்றாலும் தனக்கு எதிரே தன்னைத் திட்டும்போது அதைப் பொறுத்துக் கொள்வதைச் சற்றுச் சிரமமாகவே கருதினான்.
"இந்த ஆபத்தான வேலைக்கு நீ வந்திருக்க வேண்டாம் முத்துநகை! இப்போதும் ஒன்றும் ஆகிவிடவில்லை. உன் வேலையையும் சேர்த்து நானே பார்த்துக் கொள்கிறேன்; நீ நிம்மதியாக வீட்டில் இருக்கலாம்!" என்று கூறினான்.
