செழியன் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் இடத்திற்குத் தாமரை விரைந்தாள். கதவைத் தட்டிப் பார்த்தாள். உள்ளிருந்து எந்தப் பதிலும் இல்லை. வீரர்களை எச்சரிக்கையாக இருக்கச் சொல்லிவிட்டுக் கதவைத் திறந்தாள்; உள்ளே ஒரே இருட்டு, அது என்ன அரண்மனைச் சிறைச்சாலையா? அல்லவே. இங்கு அரசன் வாழ்கிற இடமே சிறைச்சாலை போலிருக்கிறது. சிறைச்சாலை எப்படியிருக்கும்!
ஒரு தீப்பந்தம் கொண்டுவரச் சொல்லித் தாமரை அதை எடுத்துக் கொண்டு அடிமேல் அடிவைத்து, சுற்றுமுற்றும் பார்த்துக் கொண்டு உள்ளே சென்றாள். பூமியைக் குடைந்து அமைக்கப்பட்ட அந்தக் கொடிய சிறைச்சாலை சேறும் சகதியுமாக இருந்தது. குகை போன்ற அந்த அமைப்பில் சிறிது தூரம் நடந்து சென்றால்தான் கைதி இருக்கும் இடத்தைக் காணலாம். அந்த இடம் இன்னும் எவ்வளவு மோசமாக இருக்குமோ? அவள் காலில் ஏதோ சரசரவென்று ஓடிற்று. தீப்பந்தத்தைக் கீழே பிடித்துப் பார்த்தாள். பெருச்சாளியொன்று கதவுப்பக்கம் பாய்ந்தது. அதற்கு மேல் அவளுக்கு நடக்கவே பயமாக இருந்தது.
தன் அண்ணன் இருங்கோவேளின் மீது அவளுக்குக் கோபமும் ஏற்பட்டது. என்ன இருந்தாலும் எதிரிகளை இவ்வளவு கொடூரமாக நடத்தக்கூடாது என்று தனக்குத்தானே முணுமுணுத்துக் கொண்டாள். எருமை மாடுகளைக் கூடப் போட்டுப் பூட்டி வைக்கத் தகுதியற்ற இடத்தில், ஒரு நல்ல வீரனைப் போட்டு அடைத்து வைப்பது என்பது சிறிதும் மனிதாபிமானமற்ற செயல் என்று அவள் எண்ணிக் குமுறினாள்.
சற்று நின்று தன்னை அமைதிப்படுத்திக் கொண்டு வெளிச்சத்தை எதிரே பிடித்துப் பார்த்தாள். செழியன் இருக்கிறான். எங்கும் ஓடிவிடவில்லை. அந்த ஆறுதல் ஏற்பட்டது அவளுக்கு! அவன் உயிரோடு இருக்கிறானா? உற்றுப்பார்த்தாள். மூச்சு இருக்கிறது. ஆனால் அவன் பிரக்ஞையற்றுக் கிடக்கிறான். தொட்டுப் பார்த்தாள், அவன் நெற்றியும் கால்களும் சில்லிட்டுப் போய்விடவில்லை. சூடு இருக்கிறது. தன் பின்னால் வந்த வீரர்களைக் கூப்பிட்டு, "ஓடிப்போய்ச் சீக்கிரம் தண்ணீரும் கஞ்சியும் கொண்டு வாருங்கள்" என்று கட்டளையிட்டாள்.
