ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
39
கரிகால் மன்னன், புலவரிடம் "உங்கள் வீட்டுக்கெதிரில்தானே நடந்ததாம்; உங்களுக்கு ஒன்றுமே விவரம் தெரியாதா?" என்று திடீரென்று கேட்டுவிட்டான்.
"நான்தான் இங்கு வந்துவிட்டேனே!" என்றார் புலவர்.
"அய்யோ - செழியன் செத்திருக்கக் கூடாது! செத்திருக்கக் கூடாது! சோழ மன்னரே! நான் உடனே போய் அந்த வீரனின் சடலத்தைக் காணவேண்டும்; இறந்தது யார் என்பதை அறியவேண்டும்!" என்று பரபரப்போடு கேட்டுக்கொண்டான் பெருவழுதி.
"இதோ. ஆவன செய்கிறேன். நானும் வருகிறேன்!" என்று விடை பகர்ந்த கரிகாலன், காவலனிடம் ஏற்பாடுகளைச் செய்யக் கட்டளை பிறப்பித்தான்.
புலவர் கரங்கூப்பி விடைபெற்றுக் கொண்டார். அவருக்குத் தெரியும்; பாண்டியனின் அன்புக்குப் பாத்திரமான செழியன் சாகவில்லையென்று! அதனால் அவரது முகத்தில் எந்த மாறுதலும் ஏற்படவில்லை. கரிகாலன், புலவருடன் ஏழடித் தூரம் நடந்து சென்று வழியனுப்பிவிட்டுப் பாண்டியனை அழைத்துக்கொண்டு அரண்மனைக்குப் பின்புறமுள்ள பாழ்மண்டபம் நோக்கி விரைந்தான். பெருவழுதிப் பாண்டியனின் உள்ளம், அவனையும் முந்திக்கொண்டு பாழ்மண்டபத்துக்கு ஓட முயன்றது. அரண்மனையின் அழகு குலுங்கும் பல பகுதிகளைக் கடந்து இரு மன்னர்களும் குறிப்பிட்ட மண்டபம் நோக்கி நடந்தனர்.
செல்லும்போதே அருகிருந்த வீரர்களிடம் கரிகாலன் கேட்டான்: "மண்டபத்தைச் சுற்றிக் காவல் போடப்பட்டிருக்கிறதா?"
வீரர் தலைவன் சொன்னான்: "பிணம்தானே, ஓடியாபோய்விடும்? எதற்கும் இருக்கட்டும் என்று நான்கைந்து வீரர்கள் காவல் இருக்கிறார்கள் அரசே!"
மன்னர்கள் மண்டபத்தருகே வந்தனர். வந்தவர்கள் திடுக்கிட்டனர். மண்டபத்தைக் காவல் புரிந்த வீரர்கள் ஐவர் படுகாயமுற்றுச் சாய்ந்து கிடந்தனர், சவமாக!
அந்தக் கொடுமையான காட்சியைக் கண்டான் கரிகாலன். "நாம் காணவந்தது ஒரே ஒரு சவத்தைத் தானே?" என்று பதைபதைப்புடன் கேட்டான். ஆத்திரம் தாங்கமாட்டாதவனாய் மண்டபத்துக்குள்ளே வெகுவேகமாக நுழைந்தான்.
உள்ளே பிணம் மூடப்பட்டுக் கிடந்தது. பாண்டியநாட்டு உடைதான் போர்த்தப்பட்டிருந்தது. "பாண்டிய மன்னரே; நீங்கள் குறிப்பிடும்
