ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
97
அந்தப் பதக்கத்துக்குரிய இருங்கோவேள்தான் தனக்குப் பொங்கல் சமைத்துக் கொடுத்துப் பசியாற்றினான், உபசரித்தான் என்ற உண்மை அவளுக்குத் தெரியாது; பாவம், கை கழுவிக் கரையேறிய அவளுக்கு விறகு வெட்டி வேடத்திலிருந்த இருங்கோவேள் தாம்பூலம் கொடுத்தான். அதையும் வாங்கிப் போட்டுக் கொண்டாள்.
"அடடே! அய்யாவுக்கு வாய் நல்லா செவக்குதே!" என்று அவளது செவ்விதழ்களைத் தன் முரட்டுவிரல்களால் கிள்ளி விட்டான் இருங்கோவேள். அது அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை யென்றாலும். அவன் விரல்களால் இதழ்களில் கிள்ளியதும், விறுவிறு என்று ஆரம்பித்த வலி உணர்ச்சி எப்படியோ போய் முடிந்தது. சமாளித்துக் கொண்டாள்.
விறகு வெட்டியின் கோலத்திலிருந்த இருங்கோவேளின் எடுப்பான தோற்றத்தை அடிக்கடி பார்க்கக் கூடாதென்று கண்களைத் திருப்பிக் கொள்ள எவ்வளவு முயன்றாலுங்கூடத் தோல்வியே கண்டாள். முத்துநகை.
அவனது உயர்ந்த திடமான தோள்களும், அகன்று விரிந்த மார்பகமும் அவளைப் பெரிதும் கவர்ந்தன. அப்பப்பா! எவ்வளவு பெரிய விழிகள் அவனுக்கு! அந்த விழிகளில் நிலைக்கண்ணாடி போல் தன் முகத்தைப் பார்த்துப் பொட்டிட்டுப் பொலிவு செய்து கொள்ளலாம் போலும் என எண்ணிப் பூரிப்படைந்தாள்.
அவனருகே அவள் நிற்கும்போது மலையடிவாரத்தில் ஒரு மான்குட்டி நிற்பதுபோல் இருந்தது; ஆலமரத்தின் பெருங்கிளை யொன்றில் கிள்ளை உட்கார்ந்திருந்தால் எப்படியிருக்குமோ அப்படியிருக்கும், அவன் அவளை வாரியெடுத்துக் கொஞ்ச ஆரம்பித்தால்!
நல்ல வேளை அப்படியொன்றும் நடந்துவிடவில்லை. உதட்டில் அவன் உண்டாக்கிய வலியைப் பொறுத்துக் கொண்டு மண்டபத்திலிருந்து நகரத் தொடங்கினாள்.
"என்னய்யா கிளம்பிட்டே! இருய்யா கொஞ்சம்!" என்று இருங்கோவேள் அவள் கையை பிடித்து இழுத்தான்.
"உஸ்! ஊகூம்!" என்று சைகை செய்துவிட்டு கையைத் திமிறி விடுவித்துக் கொண்டு அவள் புறப்பட எத்தனித்தாள்.
"ஊகூம்! அதுதான் நடக்காது! விடமாட்டேன்" என்று சிரித்தவாறு கத்திக் கொண்டே, இருங்கோவேள் தன் முரட்டுக் கரங்களால் அவளை அலக்காய்த் தூக்கிக் கொண்டு, கரகரவென்று தன்னைத் தானே மூன்று
