1-வது கதை, கடவுள் வாழ்த்து
7
பப் புறப்ப" டென மூன போரிற சிற த ஹிரணியன, டனே தூணும திடீரெனப் பிளந்து அதனின்று அடி ம முடியும் இன்னதென்று அறிய முடியாத நரஸிமம் மூாததி கோன நினா. தோன்றிய வளவில அசுசசேனையும் புததத திறகுத் திரண்டது. அரை நொடியில் அசுரசேனை யனை த மை தீயிறாட்ட பஞசுய பொதிபோல அழிந்தன. அககாலை மிரணியான வெகுண்டு தன வயிரவானையுருவி அவதாச மூாததியைத் தாகச் சென்றன. பெற்ற மனம பிதது பிளளை மனப கல்லு என்ற முதுமொழிக்கு மாறா *ப பிராலா தக தன பிதாவை நோக்கி “இதோ நிறகும் மாததியினது வலியையும் நிலையையும கணஹாக்கண்டும ஒன்றும் உணராதது எனனே! இசசமயம் தவறின வேறு ஈமாம வாயட பதரிது ஆகலின இப்பொழுதே இமமூா தேதியைப் பணி. ஏ வணங்கின கடைத்தேற மார்க்கமுண்டு" எனறு இசக்கினான, இதானமொழி செவிடன் காதில் #கூதினது போலானதே தவிர வேறில்லை அடே அறிவி! யாரையடா வணகைச சொனனய! நான் முன்னிறதும் இச செக்கட சீயகதை ஆவி தணி நது , என்னை அந்தகனுலகலுப்பிய பின்னர் என வெற்றி வாளை ததொழுவேனே பலலது வேறெவரையும் வணங் கேன் எபைதை - குணாந்து கொள" எனறிடி முழக் நம போல நாசசனை செயதான காலனுல தசோ விருககும னகன. பினனா சாதியா காலத்தில் ஹிரண்யனை த தன கனாருபையால் வாரி பெடுத்து அரணமனை வாயிற படியில அவனை க தளனித தொடையின் மீதிருத்திக்காகளால் புககொடியோன வயிற்றைககீறி நின்ற நாமம மூாத ம. இச்சமயம் பராகாமனுக்குத தோன்றியிருக்கும் கோபாக்கினி தணியாதெனக்கண்ட அயன முதல் தேவா
