மலரும் உள்ளம்-1/அம்மாவின் கவலை
குழந்தை பிறந்தது, பிறந்ததுமே,
‘குவாக்குவா’ சத்தம் எழுந்ததுவே.
அம்மா அந்தக் குழந்தையினை
ஆர்வத் துடனே பார்த்தனளே.
கண்ணைப் பார்த்தாள், ஆசையுடன்,
கண்டாள் அதனில் ஒளியினையே.
‘என்றன் குழந்தை குருடல்ல’
என்றே அம்மா மகிழ்ந்தனளே.
★★★
முகத்தைப் பார்த்துச் சிரித்திடுமாம்.
மூன்று மாதக் குழந்தையினைக்
கையைத் தட்டி அழைத்திடுவாள்.
காதால் கேட்டுத் திரும்பிடுமாம்.
‘என்றன் குழந்தை செவிடல்ல’
என்றே அம்மா மகிழ்ந்திடுவாள்.
★★★
ஒன்பது மாதம் சென்றதுமே
'உப்புப் புப்'பெனக் கூறிடுவாள்.
அம்மா சொல்வதை அழகாக
அந்தக் குழந்தையும் கூறிடுமாம்.
‘என்றன் குழந்தை ஊமையென
எவரும் கூறார்’ என்மகிழ்வாள்.
★★★
பத்து மாதம் ஆனதுமே
தத்தித் தத்தித் தவழ்ந்திடுமாம்.
அத்துடன் நிற்கப் பழகிடுமாம்.
அம்மா அதனைக் கண்டதுமே,
‘என்றன் குழந்தை சப்பாணி
இல்லை’ என்றே மகிழ்ந்திடுவாள்.
★★★
அப்புறம் ஒருசில மாதங்கள்
ஆனதும், அந்தக் குழந்தையுமே,
நன்றாய் நின்று, நேராக
நடக்கப் பழகிடும்; அதுகண்டு,
‘என்றன் குழந்தை முடமல்ல’
என்றே அம்மா மகிழ்ந்திடுவாள்.
★★★
கூனாய்க் குருடாய் இல்லாமல்,
கூப்பிடும் குரலைக் கேட்பவனாய்
இருந்தும் நல்ல குணம் எதுவும்
இல்லா திருந்தால் என்னபயன்?
அம்மா மகிழ்ச்சி கொள்ளுவளோ?
அதிகத் துயர்தான் அடைந்திடுவாள்.
★★★
‘பத்து மாதம் சுமந்தென்ன?
பாடு பட்டு வளர்த்தென்ன?
எத்தனை கஷ்டப் பட்டென்ன?
இதுபோல் பிள்ளை இருக்கிறதே!’
என்றே எண்ணி வருந்திடுவாள்;
என்றும் கவலை கொண்டிடுவாள்.
