யிரு வப் பட்டு 51
பரி பலர் ப் பண்பாடு என்பது இந்தக் குறிஞ்சிப் ா மூலம் மெய்ப்பிக்கப்படுகின்றது. தலைவனது _ா’ புலப்படுத்தும் பகுதி ஒரு நடைச் சித்திரம் _ கண் முன் நிற்கின்றது:
லொய் விேய சுளிவளர் கறுங்காழ்த் நாய fi||||| றும் தகரம் கமழ Lo6টো রেকf ாரா புலர விரலுளர்ப்பு அவிழாக் காமுகில் அம்புகை கொளீஇ யாழிசை அளிமிகு வளிமிஞறு ஆர்ப்பத் தேங்கலந்து மகா றெம் கொண்ட மாயிரும் குஞ்சியின் மலையவும் நிலத்தவும் சினையவும் சுனையவும்
I гиппI гиппI வண்ணத்த மலராய்பு விரைஇய நகள் கணறுங் தொடையல் வெண்போழ்க் கண்ணி ம்ைபெறு சென்னி காமுற மிலைச்சிப் வங்காற் பித்திகத்து ஆயிதழ் அலரி அம்தொடை ஒருகாழ் வளை இச் செந்தி முண் ,ம் பிண்டி ஒருகாது செரீஇ அம்தளிர்க் குவவுமொய்ம்பு அலைப்பச் சாந்தருந்தி மைதிறை கொண்ட மலர்ந்தேந்து அகலத்துத் தொன்றுபடு நறுந்தார் பூணொடு பொலியச் செம்பொறிக் கேற்ற வீங் கிறைத் தடக்கையின் வான வரிவில் ஏங்தி அம்புதெரிந்து பண் வினைக் கச்சைத் தயக்குஅறக் கட்டி இயலணிப் பொலிந்த ஈகை வான்கழல் நயல் வரும் தோறும் திருந்தடிக் கலாவ
-குறிஞ்சிப் பாட்டு; 107-127 பாவ தன் கையில் பிடித்துவரும் வேட்டை நாயின் வாான, சங்கச் சான்றோரின் வளப்பமுறு வருணனைத்
மை ப் புலப்படுத்துவதாக அமைந்துள்ளது. இது, முகை பா ழ் படுக்குங் துன்னருங் துப்பின் பகைபுறங் கண்ட பல்வேல் இளைஞரின் -ரவுச்சினம் செருக்கித் துன்னுதொறும் வெகுளும்
