29 காலை மாடி வராந்தாவுக்கும் இந்த அறைக்குமாக நடை போட்டுக்கொண்டிருந்தேன். மணி ஏழு, எட்டு என்று பத்தும் ஆயிற்று. எதிர்பாராத விதமாகத் தபாற்காரன் என்பெயருக்கு வந்திருந்த ஒரு கடிதத்தைக் கொண்டு வந்து என்னிடம் கொடுத்தான். பரபரப்புடன் அதை வாங்கிப்படித்தேன்-அகல்யா! என்னை மன்னித்துவிடு. தெய்வத்தைப்போல நான் ஒன்று நினைக்க, நீ ஒன்று நினைத்துவிட்டாய்!-இனிமேல் என்ன செய்வது?-காதலினால் ஆத்மாவைத்தான் திருப்திப்படுத்த முடியும். வயிற்றைத் திருப்திப்படுத்த முடியாது. எனவே ஒன்றும் புரியாமல் நான் வந்த வழியே திரும்பிச் செல்கிறேன். கடவுள் உன்னைக் காப்பாற்றட்டும்-இந்திரன்’ என்று அந்தக் கடிதத்தில் அவன் எழுதியிருந்தான். - எ ன க் கு எ ப் ப டி --- இ ரு ந் தி ரு க் கு ம் ? - الجہ - பைத்தியம் பிடித்தவள் -\ W. போல அந்தக் கடிதத்தை ஒரு முறை, இரு முறை, மும்முறை நான் உற்றுப் பார்த்தேன். பிறகு, சுக்கு நூறாக அதைக் கிழித்து எறிந்து விட்டு அழுதேன், அ ழு ேத ன் அ மு. து ெக | ண் ேட இருந்தேன்.” “பேஷ்! இந்திரன் அசல் இந்திரனாகவே இருந்திருக்கிறானே?’ என்றான் அவன் 'உங்களுக்கு எல்லாம் வேடிக்கையாயிருக்கிறது; எனக்கே வேதனையாயிருக்கிறது!’ என்றாள் அவள். "எல்லாவற்றையும் வேடிக்கையாகக் கருதுவதால் தான் இந்த உலகத்தில் நான் இன்னும் உயிரோடிருக்கிறேன்!”
