ஓர் அதிரகசியமான கடிதம் 179 தது. இவ்விதமாகச் சாப்பிட்டு, அவனும் சினேகித னுமாகத் திரும்பி வருகையில் தபால்காரன் எதிரே வந்து அவன் கையில் ஒரு கடிதத்தைக் கொடுத்தான். ஏன் இத்தனை நாழிகை யென்று தபால்காரனைக் கேட்டான். அவன் ' இன்றைக்கு மெயிலே இப் போதுதான் வந்தது' என்று சொன்ன மறுமொழி கூட. காதில் படாமல் கடிதத்தை அவன் ஆவலுடன் உடைத்துப் பார்த்தான். அதில் அடியில் வருகிறபடி எழுதியிருந்தது : என் அன்பை அதிகரிக்கின்ற என் பிராண நாயகராகிய சீமா அய்யரவர்களுக்கு அநேக நமஸ் காரம். க்ஷேமம், க்ஷேமத்துக்கு எழுதவும். என் கடிதத்தை கண்டவுடனேயே பதில் எழுதுவதற்கு ஐயரவர்களுக்கு சாவகாசப் படவில்லை. நீங்கள் என்ன செய்வீர்கள் ! பலஜோலிக்காரர். என் ஞாபகம் எங்கேயிருக்கப் போகிறது! மேலும் உத் தரவு கொடுக்க வேண்டியவர்கள் உத்தரவு கொடுத் துத்தானே நீங்கள் பதில் எழுதலாம். இருக்கட்டும், இருக்கட்டும்; நான் நேரில் வந்து உங்களுக்குத் தக்க வழி சொல்லுகிறேன். ராத்திரிக்கு ராத்திரியே வந்து ஓசைப்படாமல் என் மனதைத் திருடிக்கொண்டு போகிறது. அப்புறம் 'கூ கூ' என்றாலும் ரேபட்ட காகிதத்துக்குக்கூட பதில் கிடையாது. தைரியமிருந் தால் நேரே வரவேணும். இல்லாவிடில் சும்மாயிருக்க வேணும். " என் துரையே! நான் என்ன வேடிக்கையாக எழுத வேண்டுமென்றாலும் எழுத முடியவில்லையே . தங்களை விட்டுப் பிரிந்து அனலிலிட்ட மெழுகுபோல உருகி, சோனை மழை பெய்யுமே - ஒருதரம் காற்று வீசுகிறது உடனே பலபலவென்று மழை பெய்கிறதுஅதுபோல் பெருமூச்சும் கண்ணீருமாய் வழியில் படுத் துக்கொண்டிருக்கும் மலைப் பாம்பைப்போல் ஓடாத
