ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
49
புலிநக மாலையைத் திரும்ப உற்றுநோக்கினார் புலவர். பிறகு அதை முத்துநகையிடம் கொடுத்துப் பத்திரமாக பேழையில் வைத்துப் பூட்டச் சொன்னார். முத்துநகையும் பூட்டினாள். அவளுக்கு எப்படியாவது செழியனை மீட்டுவிடவேண்டும் என்ற துடிப்பு. சிறிது நேரந்தான் அவனுடன் அவள் பழகினாள். அந்த நேரத்திற்குள் அவன் மிகவும் உயர்ந்த பண்பாடு கொண்டவன் என்பதை உணர்ந்து கொண்டாள். தன்னந்தனிமையில் ஓர் அழகான பெண்ணும் ஒரு வாலிபனும் விடப்படும் சூழ்நிலையில் எவ்வளவோ விபரீதங்கள், காதல் என்ற பெயரால் அரும்பிப் பூத்துக் காய்த்துக் கனிந்து போயிருக்கின்றன. அதுவும் இருவரில் ஒருவருக்குக் காயமோ பிணியோ ஏற்பட்டுச் சிகிச்சை செய்யும் கட்டங்கள் ஏற்பட்டு விடுமேயானால் அந்த இடத்தில் காதல் எனும் புதிய நோக்கு தங்கு தடையின்றி உள்ளத்தில் நுழைந்து உடலுக்கு வராமல், முதலிலேயே உடலில் பரவிப் பிறகு உள்ளத்தையும் பற்றிக்கொள்ளும்.
ஆனால் அதே சூழ்நிலையில் விடப்பட்ட செழியன், தனக்கு அன்புடன் சிகிச்சைகள் செய்து உபசரித்த முத்துநகையிடம் எந்தவிதமான தவறான குறிப்புகளும் காட்டவில்லை. அந்த மேன்மையான குணத்தை முத்துநகை பெரிதும் பாராட்டி மகிழ்ந்து இருந்தாள். அந்தப் பண்பினைக் கண்டு அவன்மீது மிக்க மதிப்பு வைத்தாள். அதனாலேயே அவனுக்கேற்பட்ட ஆபத்திலிருந்து எவ்வாறேனும் காப்பாற்றிவிட வேண்டும் என்று எண்ணித் தவித்தாள். மறுபடியும் தந்தையிடம் செழியனைக் காப்பாற்றுவதற்கு வழிகாண வேண்டும் என்று வற்புறுத்தினாள்.
புலவர் புனுகுப்பூனை போல அங்குமிங்கும் நடைபோட்டுக் கொண்டு ஆழ்ந்து யோசிக்கத் தொடங்கினார். விழா நாளும் அதுவுமாக இஃதென்ன புதிய வேதனை என்று நொந்து கொண்டார்.
கடைசியாக முத்துநகையைப் பார்த்துக் "கவலைப்படாதே! செழியனைப்பற்றிய தகவலை மன்னருக்கு அறிவிக்க நான் ஒரு குறுக்குவழி கண்டுபிடித்திருக்கிறேன். நம்மீது குற்றமில்லாமல் செய்தி மன்னனின் செவியில் எட்டிவிடும்!" என்றார்.
"என்னப்பா வழி?" என்றாள் முத்துநகை.
"விவரமெல்லாம் கேட்கக்கூடாது! இனிக் கவலைப்படாமல் தூங்கலாம் நீ!" என்று சற்றுக் குரலை உயர்த்திப் பேசினார்.
"இரண்டு மன்னர்களில் எந்த மன்னரிடம் செய்தியை அறிவிக்கப் போகிறீர்கள்? பாண்டியரிடமா? சோழரிடமா?"
