120
மறைமலையம் 6
பிரதீகாரி : பெருமான் கட்டளையிடும் வண்ணமே, (போகின்றாள்.)
அரசன் : ஏடி! இங்கே வா.
பிரதீகாரி : இதோ வந்தேன்.
வ
அரசன் : ஒருவருக்குப் பிள்ளையுண்ட ா
ல்லையா
என்றுதான் ஆய்வானேன்? குடிமக்கள் தம் அன்புள்ள எவரை இழந்தாலும்,
உறவினரில்
பழியில்லாவழித்,
துஷியந்தன் அவரவர்க்கு அவ்வவ்வாறே உறவினராயிருப்பா
னென்று முரசறையச் சொல்.
பிரதீகாரி : அப்படியே முரசறையச் சொல்லுகிறேன்.
(போய்த் திரும்பிவந்து)
உரியகாலத்திற் பெய்த மழைபோல், தங்கள் அறிவிப்பு மகிழ்ந்து ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.
அரசன் : (மிகவும் வெய்துயிர்ப்பெறிந்து) ஐயகோ! முதல்வன் இறந்ததும் பிள்ளை யின்மையினாலே சார்பு இல்லாததான குடும்பங்களின் பொருளானது ஏதிலான் ஒருவன்பாற் போய்ச் சேர்கின்றது. எனது முடிவு காலத்திலும் புருவமிசத்தின் செல்வநிலையும் இங்ஙனந்தான் ஆகப் போகின்றது!
பிரதீகாரி : தீமை விலகக் கடவது!
அரசன் : தானேவந்த சீரை இழித்துவிட்ட என் மேல் வசையுண்டாகுக!
சானுமதி : ஐயமின்றி இவர் என் தோழியை நினைந்தே தம்மை நொந்து கொள்ளுகின்றார்.
அரசன் : ஏனெனில், தக்க காலத்தில் விதைக்கப் பட்டுப் பெருவிளைச்சலைத் தருவதா யிருக்கின்ற நிலத்தைக் கைவிடுதல் போல, அவளிடத்து எனது ஒளி நாட்டப் பட்டிருந்தும் என் குடும்பத்திற்கு என்றும் நிலைபேறாயுள்ள என் அறக்கிழத்தியை நான் விலக்கி விட்டேனே!
