62
சிறுகதைகள்
“ஜாதியாரெல்லாம் கல்யாணத்துக்கு வருவார்களா?” என்று கேட்டு வைத்தாள் நாராயணி.
“வரவேண்டாமே! நான் ஜாதியாருக்குச் சொல்லப் போறதே இல்லை. நீ என்னோட சாயரக்ஷை கோயிலுக்கு வரவேண்டியது: இதோ இதோ வாங்கி வச்சிருக்கேன் மாங்கல்யம். ஆண்டவனுக்கு நேரா இதை உன் கழுத்திலே கட்டுவேன். நமக்கு மனுஷாள் சாக்ஷி வேண்டாம்! தேவாள் சாக்ஷி போதும். ஆண்டவாள் சாக்ஷி போதும். என்ன சொல்றே?” என்று குழைவோடு கேட்டார் குருக்கள்.
மகேசன் சன்னிதானத்திலேயே தனக்குத் தாலி கட்டப் போகிறார் குருக்கள் என்ற செய்தி கேட்டு நாராயணி குதூகலமடைந்தாள். அவள் கழுத்திலே தாலி மின்னியது. ஆனாலும் ஊரிலே பேசிக் கொண்டார்கள், கிருஷ்ணய்யர் நாராயணியை வைப்பாக வைத்திருக்கிறார் என்று! அப்படிப் பேசியவர்களிடம் அவரும் “ஆமாம்” போட்டார். இப்படி ஊரார் பேசுவது, நாராயணி காதிலேயும் விழுந்தது. அவள் அவரிடம் முறையிட்டாள், “என்னை உங்கள் ‘வைப்பு’ என்று சொல்கிறார்கள்” என்று.
“அட பித்து! ‘வைப்பு’ என்றால் ஏன் கோபப்படணும்? ‘ஒய்ப்’ என்ற இங்கிலீஷ் வார்த்தையை சொல்லத் தெரியாமே, அவா ‘வைப்’ என்று சொல்ரா! அவ்வளவுதான்” என்று ஒரு போடு போட்டார் கிருஷ்ணய்யர்.
கணவனே தெய்வமென்று கருதிக் கிடக்கும் நாராயணியும் அந்தப் பேச்சையெல்லாம் அதிகமாக வளர்த்தாமல் அவரோடு சுமூகமாகவே பழகி வந்தாள்.
☐
