121
மதி: கவிஞன் என்ன கனல்கக்கும் கண்களுடன், கரத்தில் கட்டாரியுடன் வந்திருக்கிறானே என்று எண்ணுகிறாயா காவலனே! திலகாவின் அண்ணன் வந்திருக்கிறேன் தீயவனே. திலகாவின் அண்ணன்—திலகாவுக்கு நேரிட்ட கதியைத் தெரிந்து கொண்டு, உன்னை அதோகதியாக்க வந்திருக்கிறேன். வேங்கையிடம் பிடிபட்ட புள்ளிமான் போல, புயலில் சிக்கிய பூங்கொடிபோல் ஆனாளே, என் திலகம்! களங்கமற்ற அந்த முகத்தைக் கண்டாயே காதகா! எப்படி உன் மனம் இடம் தந்தது இழிசெயல் புரிய! எப்படிக் கதறினாளோ என் தங்கை! எவ்வளவு கெஞ்சினாளோ! காலடி வீழ்ந்திருப்பாள்—கடவுளைத்துணைக்கு அழைத்திருப்பாள்—கண்ணீரைப் பொழிந்திருப்பாள். கல் மனம் படைத்தவனே! உன் மனம் இளகவில்லையா ஒரு துளி? எப்படி இளகும்? மக்களைக் கசக்கிப்பிழிந்து மதோன்மத்தனாக வாழ்ந்து வந்தவனல்லவா நீ? வறண்ட தலை, இருண்ட விழி, உலர்ந்த உதடு, சுருங்கிய முகம், காய்ந்த வயிறு, சோர்ந்த உடலம், ஓட்டைக் குடிசை, ஓடிந்த பாண்டம், மாரடித்து அழும் மனைவி, மண்ணில் புரளும் மக்கள், தேம்பித்தவிக்கும் தாய், சாந்தியிழந்த தங்கை — உன் ஆட்சியிலே காணக் கிடைக்கும் காட்சிகள் இவை. இந்தக் கொடுமைகளைச் செய்து செய்து பழக்கப்பட்டுப் போய்விட்டவனல்லவா நீ? கணக்குத் தீர்க்கும் காலம் வந்துவிட்டது. கணக்குத் தீர்க்கும் காலம் வந்து விட்டது காவலனே! திலகாவின் கண்ணீரடா இது......கன்னியின் கண்ணீர்! காதகனே! உன்னால் கற்பழிக்கப்பட்ட என் தங்கையின் கண்ணீர்! கண்கள் கூசுகிறதா, இறுக மூடிக்கொள்—உன் இதயத்தில் இதைப் பாய்ச்சாது விடேன்!
