124
பொன்னி:— ஊர் முழுவதும் ஏசும்—ஐய்யோ! பாவம்! அவ ஒரு சுகத்தையும் காணாதவ! புருஷன் முகத்தைக்கூடச் சரியாப் பாக்காதவ—வாலிபம்—வாழவைக்கிறேன்னு ஒருத்தன் அன்போடு சொன்னான்—சரின்னு சம்பதிச்சா—அப்படின்னு உலகம் பேசாது. நான் தாலி அறுத்தப்ப, தெரு பூராவும் கூடி, ஐய்யோ பாவம்! சின்னப் பொண்ணு அவ தலையிலே கல்லு விழுந்ததுன்னு ஒப்பாரி வைச்சுது—அதே ஜனங்க இப்ப உன் யோசனைப்படி நான் நடந்தா, என்னா கொழுப்பு இந்தப் பொண்ணுக்கு! எவனையோ தேடிக்கிட்டாளாமே? என்ன அக்ரமம் இது? இந்த மாதிரி ஆசாமியை உலாவ விடலாமா? இதைப் பார்த்தா மத்ததுங்களும் கூடத்தானே கெட்டுப்போகும்—அப்படின்னு கூவுவாங்க; கொக்கரிப்பாங்க. இப்ப என்னைக் கண்ணைப்போலக் காப்பாத்தர என் அப்பாரு, தலை தலைன்னு அடிச்சிகிட்டு அழுவாரு. அண்ணன் அரிவாளையே தூக்கிகிட்டு ஆவேசமாடும். இவ்வளவையும் யோசிச்சுப்பாரு. நான் இதுகளை எல்லாம் யோசிச்சுப் பார்க்காத நாளே கிடையாது. உலை வாயை மூடலாம் ஊர் வாயை மூடமுடியாது... இவது யோசிச்சு, என் மேலே இருக்கிற ஆசையை விட்டுவீடு, தொந்தரவு செய்யாதே — தொல்லையைத்தேடிக்காதே. எங்க குடும்பம் ஏழைக் குடும்பமா இருந்தாலும், ஊர்லே மானமுள்ளவங்க, நாணயமானவங்க நல்லவங்கன்னு பேர் இருக்குது. இதை எல்லாம் நாசம் செய்யாதே—நீயும், இந்தப் பாவி மேலே ஏற்பட்ட ஆசையாலே, நாசமாகாதே... என் பேச்சைக் கேளு...
