நீதிக் களஞ்சியம்/நன்னெறி

by சிவப்பிரகாசர்

நன்னெறி
(சிவப்பிரகாச சுவாமிகள்)

கடவுள் வாழ்த்து

மின் எறி சடாமுடி விநாயகன் அடி தொழ,
நன்னெறி வெண்பா நாற்பதும் வருமே.

நூல்

என்றும் முகமன் இயம்பாதவர்கண்ணும்,
சென்று பொருள் கொடுப்பர். தீது அற்றேர்; துன்று சுவை—
பூவின் பொலிகுழலாய்—பூங் கை புகழவோ,
நாளிற்கு உதவும் நயந்து?⁠1

மாசு அற்ற நெஞ்சு உடையார் வன்சொல் இனிது; ஏனையவர்
பேசுற்ற இன்சொல் பிறிது என்க! ஈசற்கு
நல்லோன் எறி சிலையோ,—நன்னுதால்!- ஒண் கருப்பு
வில்லோன் மலரோ, விருப்பு?⁠2

தங்கட்கு உதவிலர் கைத் தாம் ஒன்று கொள்ளின், அவர்
தங்கட்கு உரியவரால் தாம் கொள்க!—தங்க நெடுங்
குன்றினால் செய்தனைய கொங்கையாய்!—ஆவின்பால்
கன்றினால் கொள்ப, கறந்து.⁠3

பிறர்க்கு உதவி செய்யார் பெருஞ் செல்வம் வேறு
பிறர்க்கு உதலி ஆக்குபவர் பேறு ஆம்;—பிறர்க்கு உதவி
செய்யாக் கருங் கடல் நீர், சென்று பயல், முகந்து,
பெய்யாக் கொடுக்கும், பிறர்க்கு.⁠4

நீக்கம் அறும் இருவர் நீங்கிப் புணர்ந்தாலும்,
நோக்கின், அவர் பெருமை நொய்து ஆகும்;—பூக் குழலாய்!—
நெல்லின் உமி சிறிது நீங்கி, பழமைபோல்
புல்லினும், திண்மை நிலை போம்.⁠5

காதல் மனையாளும் காதலனும் மாறு இன்றித்
தீது இல் ஒரு கருமம் செய்பவே;—ஓது கலை
எண் இரண்டும் ஒன்றும் மதி என் முகத்தாய்!—நோக்குமால்
கண் இரண்டும் ஒன்றையே காண்.⁠6

'கடலே அனையம் யாம், கல்வியால்!' என்னும்
அடல் ஏறு அனைய செருக்கு ஆழ்த்தி விடலே;—
முனிக்கு அரசு கையால் முகந்து, முழங்கும்
பனிக் கடலும், உண்ணப்படும்.⁠7

உள்ளம் கவர்ந்து எழுத்து ஓங்கு சினம் காத்துக்
கொள்ளும் குணமே குணம் என்க!—வெள்ளம்
தடுத்தல் அரிதோ? தங் கரைதான் பேர்த்து
விடுத்தல் அரிதோ? விளம்பு!⁠8

மெலியோர் வலிய விரவலரை அஞ்சார்,
வலியோர்தமைத் தாம் மருவில்;—பலி ஏல்
கடவுள் அவிர் சடைமேல் கட்செவி அஞ்சாதே,
படர் சிறைய புள்ளரசைப் பார்த்து.⁠9

தம் குறை தீர்வு உள்ளார், தளர்ந்து, பிறர்க்கு உறூஉம்
வெங் குறை தீர்ச்சிற்பார், விழுமியோர்;—திங்கள்
கறை இருளை நீக்கக் கருதாது, உலகில்
நிறை இருளை நீக்கும், மேல் நின்று.⁠10

பொய்ப் புலன்கள் ஐந்தும் நோய், புல்லியர்பால் அன்றியே,
மெய்ப் புலவர்தம்பால் விளையாவாம்:—துப்பின்
சுழற்றுங்கொல் கல் தூணைச் சூறாவலி? போய்ச்
சுழற்றும், சிறு புன் துரும்பு.⁠11

வருந்தும் உயிர் ஒன்பான் வாயில் உடம்பில்
பொருந்துதல்தானே புதுமை!—திருந்திழாய்!—
சீத நீர் பொள்ளல் சிறு குடத்து நில்லாது
வீதலோ, நிற்றல் வியப்பு?⁠12

பெருக்கமொடு சுருக்கம் பெற்ற பொருட்கு ஏற்ப
விருப்பமொடு கொடுப்பர், மேலோர்;—சுரக்கும்
மலை அளவு நின்ற முலை மாதே!—பதியின்
கலை அளவு நின்ற, கதிர்.⁠13

'தொலையாப் பெருஞ் செல்வத் தோற்றத்தோம்?' என்று,
தலையாயவர் செருக்குச் சார்தல் இலையால்;—
இரைக்கும் வண்டு ஊதும் மலர் ஈர்ங்கோ தாய்!—மேரு
வரைக்கும் வந்தன்று வளைவு.⁠14

இல்லானுக்கு அன்பு இங்கு, இடம் பொருள் ஏவல் மற்று
எல்லாம் இருந்தும், அவற்கு என் செய்யும்?—நல்லாய்!—
மொழி இவார்க்கு ஏது முதுநூல்? தெரியும்
விழி இலார்க்கு ஏது விளக்கு?⁠15

தம்மையும் தங்கள் தலைமையையும் பார்த்து, உயர்ந்தோர்,
தம்மை மதியார், தசை அடைந்தோர் தம்மின்
இழியினும், செல்வர், இடர் தீர்ப்பர்;—அல்கு
கழியினும் செல்லாதோ, கடல்?⁠16

'எந்தை நல்கூர்ந்தான், இரப்பார்க்கு ஈந்து' என்று அவன்
மைந்தர்தம் ஈகை மறுப்பரோ?—பைந்தொ டீஇ!—
நின்று பயன் உதவி நில்லா அரம்பையின் கீழ்க்
கன்றும் உதவும் கனி.⁠17

இன்சொலால் அன்றி, இரு நீர் வியன் உலகம்.
வன்சொவால் என்றும் மகிழாதே;—பொன் செய்
அதிர் வளையாய்!—பொங்காது அழற் கதிரால், தண்ணென்
கதிர் வரவால் பொங்கும், கடல்.⁠18

நல்லோர் வரவால் நகை முகம் கொண்டு இன்புறீஇ,
அல்லோர் வரவால் அழுங்குவார், வல்லோர்;—
திருந்தும், தளிர் காட்டித் தென்றல் வரத் தேமா;
வருந்தும், சுழல் கால் வர.⁠19

பெரியவர் தம் நோய்போல், பிறர் நோய் கண்டு உள்ளம்
எரியின் இழுது ஆவர் என்க:—தெரியிழாய்!—
மண்டு பிணியால் வருந்து பிற உறுப்பைக்
கண்டு, கலுழுமே, கண்.⁠20

எழுத்து அறியார் கல்விப் பெருக்கம் அனைத்தும்
எழுத்து அறிவார்க் காணின் இலை ஆம்;—எழுத்து அறிவார்
ஆயும் கடவுள் அவிர் சடை முன் கண்ட அளவில்
வீயும், கர நீர் மிகை.⁠21

ஆக்கும் அறிவான் அலது, பிறப்பினால்
மீக்கொள் உயர்வு இழிவு வேண்டற்க!—நீக்கு—
பவர் ஆர், அரவின் பரு மணி கண்டு என்றும்
கவரார், கடலின் கடு.⁠22

பகர்ச்சி மடவார் பயில், நோன்பு ஆற்றல்
திகழ்ச்சி தரு நெஞ்சத் திட்பம் நெகிழ்ச்சி
பெறும்:—பூரிக்கின்ற முலைப் பேதாய்! —பல கால்
எறும்பு ஊரக் கல் குழியுமே.⁠23

உண்டு குணம் இங்கு ஒருவர்க்கு எனினும், கீழ்
கொண்டு புகல்வது அவர் குற்றமே;—வண்டு மலர்ச்
சேக்கை விரும்பும் செழும் பொழில்வாய், வேம்பு அன்றோ,
காக்கை விரும்பும் கனி?⁠24

கல்லா அறிவின் கயவர்பால் கற்று உணர்ந்த
நல்லார் தமது கனம் நண்ணாரே;—வில் ஆர்
கணையின் பொலியும் கருங்கண்ணாய்!—நொய்து ஆம்.
புணையில் புகும் ஒண் பொருள்.⁠25

உடலின் சிறுமை கண்டு. ஒண் புலவர் சுல்விக்
கடலின் பெருமை கடவார்;—மடவரால்!—
கண் அளவாய் நின்றதோ. காணும் கதிர் ஒளிதான்?
விண் அளவு ஆயிற்றே? விளம்பு!⁠26

கைம்மாறு உகவாமல், கற்று அறிந்தோர், மெய் வருந்தி,
தம்மால் இயல் உதவி தாம் செய்வர்;—அம்மா!
முளைக்கும் எயிறு முதிர் சுவை நாவிற்கு
விளைக்கும், வலியன தாம் மென்று.⁠27

முனியினும் நல்குவர், மூதறிஞர்; உள்ளக்
கனிவினும் நல்கார், கயவர்;—நனி விளைவு இல்
காயினும் ஆகும். கதலிதான்; எட்டி பழுத்து—
ஆயினும் ஆமோ? அறை!⁠28

உடற்கு வரும் இடர், நெஞ்சு ஓங்கு பரத்து உற்றோர்,
அடுக்கும் ஒரு கோடி ஆக, தடுக்கம் உறார்—
பண்ணின் புகலும் பனி மொழியாய்!—அஞ்சுமோ,
மண்ணில் புலியை மதி மான்?⁠29

கொள்ளும் கொடுங் கூற்றம் கொல்வான் குறுகுதல்முன்,
உள்ளம் கனிந்து அறம் செய்து உய்கவே!—வெள்ளம்
வருவதற்கு முன்னர், அணை கோலி வையார்,
பெருருதற்கண் என் செய்வார்? பேசு!⁠30

பேர் அறிஞர் தாக்கும் பிறர் துயரம் தாங்கியே,
வீரமொடு காக்க விரைகுவார்;—நேரிழாய்!—
மெய் சென்று தாக்கும் வியன் கோல் அடி தன்மேல்
கை சென்று தாக்கும் கடிது.⁠31

பன்னும் பனுவல் பயன் தேர் அறிவு இலார்
என்னும் அறங்கள் வலி இலவே:—நன்னுதால்!—
காய் ஒன்று உயர் திண் கதவு வலி உடைத்தோ,
தாழ் ஒன்று இலதாயின்தான்?⁠32

எள்ளாது இருப்ப, இழிஞர் போற்றற்கு உரியர்;
விள்ளா அறிஞர் அது வேண்டாரே:—தள்ளாக்
கரை காப்பு உளது நீர் கட்டு குளம்: அன்றிக்
கரை காப்பு உளதோ, கடல்?⁠33

அறிவுடையார் அன்றி, அது பெறார் தம்பால்
செறி பழியை அஞ்சார். சிறிதும்;—பிறை நுதால்!—
வண்ணம் செய் வாள் விழியே அன்றி, மறை குருட்டுக்
கண் அஞ்சுமோ, இருளைக் கண்டு?⁠34

கற்ற அறிவினரைக் காமுறுவர், மேன்மக்கள்;
மற்றையர்தாம் என்றும் மதியாரே:—வெற்றி நெடு
வேல் வேண்டும் வாள் விழியாய்?—வேண்டா, புளிங்காடி;
பால் வேண்டும், வாழைப் பழம்.⁠35

தக்கார்க்கே ஈவார். தகார்க்கு அளிப்பார் இல், என்று,
மிக்கார்க்கு உதவார், விழுமியோர்;—எக்காலும்
நெல்லுக்கு இறைப்பதே நீர் அன்றி, காட்டு முளி
புல்லுக்கு இறைப்பரோ, போய்?⁠36

பெரியார் முன் தன்னைப் புனைந்து உரைத்த பேதை
தரியாது உயர்வு அகன்று தாழும்; தெரியாய் கொல்—
பொன் உயர்வு தீர்த்த புணர் முலையாய்!—விந்தமலை
தன் உயர்வு தீர்ந்தன்று, தாழ்ந்து!⁠37

நல்லார் செயும் கேண்மை நான்தோறும் நன்று ஆகும்;
அல்லார் செயும் கேண்மை ஆகாதே;—நல்லாய்! கேள்:
காய் முற்றின், தின் தீம் கனி ஆம்; இளந் தளிர் நாள்
போய் முற்றின் என் ஆகிப் போம்?⁠38

கற்று அறியார் செய்யும் கடு நட்பும், தாம் கூடி
உற்றுழியும் தீமை நிகழ்வு உள்ளதே—பொற்றொடீஇ!—
சென்று படர்ந்த செழுங் கொடி மென்பூ மலர்ந்த
அன்றே மணம் உடையது ஆம்.⁠39

பொன் அணியும் வேந்தர், புனையாப் பெருங் கல்வி
மன்னும் அறிஞரைத் தாம் மற்று ஒவ்வார்; பின்னும் அணி
பூணும் பிற உறுப்பு,—பொன்னே!—அது புனையாக்
காணும் கண் ஒக்குமோ? காண்!⁠40