தென்னாடு 83
காலந்தொட்டு கி.பி.6ஆம் நூற்றாண்டுவரை தமிழ் இலக்கியத்திலும் ஒரு பெரும்பகுதி புத்த சமண இலக்கியமாகவே இருந்தது. சூளாமணி, குண்டலகேசி, யசோதர காவியம் ஆகிய புத்த சமண காப்பியங்களும்; சிந்தாமணி என்ற சமண சமயப் பெருங்காப்பியமும் இக்கால நிலைக்குச் சான்றுகள் ஆகும். இவை இக்காலத் தொடக்கத்துக்குரியவை என்று சிலரும், இதனையடுத்த 9-10ஆம் நூற்றாண்டுக்குரியவை என்று சிலரும் கொள்கின்றனர்.
இக்காலத்தில் தொடக்கத்திலிருந்தே தமிழகத்தில் புத்த சமண சமயங்களை எதிர்த்துச் சைவ வைணவ சமயங்கள் தலைதூக்கின. இவை பக்தி இயக்கங்களாக வளர்ந்து. கி.பி.6-7ஆம் நூற்றாண்டுகளில் முழு மறுமலர்ச்சியடைந்தன. 8 முதல் 10 அல்லது 12ஆம் நூற்றாண்டுகள் வரை அதன் முதிர்ச்சியால் நீலகண்டர், சங்கரர், இராமானுசர் போன்ற புதிய சமய அறிவு ஆராய்ச்சியாளர் தோன்றி சமஸ்கிருத மூலம் இன்றைய இந்திய சமய அடிப்படை கோலினர்.
சைவ பக்தி இயக்கத்தை வளர்த்த நாயன்மார்களாலும், வைணவ பக்தி இயக்கத்தை வளர்த்த ஆழ்வார்களாலும், தமிழ் இலக்கியத்தை சங்ககாலத்தில் தளர்வுற்று நலிந்த இசை இலக்கியம் புதிதாக வளர்ந்தது. தேவாரம், திருவாசகம், திருமந்திரம், திருநாலாயிரம் ஆகியவை இவற்றின் பயனாகவே எழுந்தன. நீலகண்டர், சங்கரர், இராமானுசர் ஆகிய சமஸ்கிருத வாணர்களுக்கு வழி வகுத்தவர்கள் இவர்களே. கன்னட நாட்டில் இராமானுசரைப் பின்பற்றி 14ஆம் நூற்றாண்டில் மத்வாசாரியரும், அவரைப் பின்பற்றி 16ஆம் நூற்றாண்டில் வங்க நாட்டில் சைதன்னியரும் தோன்றினர்.
பல்லவர்களில் பிற்காலத்தவர் சமஸ்கிருதத்தைப் பெரிதும் வளர்த்தனர், பாளி பிராகிருத மொழிகள் நலிவுற்றபின் பிற்கால புத்த சமயத் தலைவர்களின் முயற்சியால் கி.பி.4ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து புதிதாக சமஸ்கிருத மென் இலக்கிய மொழி தோன்றி வளரத் தொடங்கிற்று. இதைத் தமிழுடன் போட்டியிடத்தக்க ஓர் இலக்கிய மொழி ஆக்கியவர், தென்னாட்டில் பல்லவரும், கங்கை நாட்டில் குப்தரும், ஹர்ஷரும் பிற்கால இராஜபுத்திர அரசருமேயாவர். அத்துடன் கி.பி. மூன்றாம்
