ஒரு சேவற் பதாகை 1 இயல்புக்கு ஏற்ற கற்பனை கரி கரிக்கடைக்காரனுக்குக் கொஞ்சம் ஓய்வு நேர்ந்தது. அன்றைக்குக் கடை இல்லாத நாள். தன் னுடைய வீட்டுத் திண்ணையில் உட்கார்ந்து கொண்டிருக் தான். மெல்ல மெல்லச் சிந்தனை ஓடியது. நம் கடை யில் நூறு கரி மூட்டை வைத்திருக்கிறோம். மழைக்காலம் வரப்போகிறது. அப்போது கிராக்கி அதிகமாக இருக்கும். நூறு மூட்டையும் நல்ல விலைக்குப் போகும். மேலும் அதிகமான மூட்டைகளை வாங்கி வைத்துக்கொண்டால் அப்போது நல்ல விலைக்கு அவற்றை விற்கலாம். மூட்டைகளை நாம் வாங்குவதற்குப் பதிலாக ஒரு சவுக்குத் தோப்பையே ஏலம் எடுத்துக் கரி சுட்டால் இரண்டு வகை யான லாபமும் நமக்கு வராதா?' எனச் சிந்தித்தான். கரீ மூட்டைக்காரனுக்குச் சிந்தனை அப்படித்தான் போகும். ஒருவனுடைய தொழில் எதுவோ, அவனுக்கு நாட்டம் எதில் அதிகமாக இருக்கிறதோ, அதுவே அவனது சிந்த னைக்கும் கற்பனைக்கும் ஆதாரம். வேறு வகையான கற்பனை சும்மா இருக்கும்போது எழாது. இது மனித இயல்பு ஆனால், குழந்தை இருக்கிறது. அதற்குக் குறிப்பிட்ட ஒரு தொழிலும் இல்லை; வியாபாரம், பணம் சம்பாதித்தல் ஆகியவற்றில் நாட்டம் இல்லை. சும்மா இருக்கும்போது அது எதைப்பற்றி நினைக்கும்? குழந்தைக்கு எதன்மேலும் நாட்டம் இல்லை என்று சொல்ல இயலாது.
