72 சு. சமுத்திரம்
"வலதுகால் எலும்பு முட்டிக்குக் கீழே உடைஞ்சுட்டு தாம்மா! மூன்று மாதம் பெட் ரெஸ்ட் எடுக்கணுமாம். நான் பாவிம்மா! படு பாவிம்மா! என்னை மன்னிச்சிடுங்கம்மா!"
தெரேஸாவின் உதட்டோரம் மீண்டும் ஒரு புன்னகை.
"என் பிள்ளைங்களைக் கூட்டிவாப்பா அட்ரஸ் எழுதிக்கிறியா?"
தெரேஸா சொன்ன முகவரியைக் குறித்துக்கொண்ட லிங்கையா வெளியே வந்தான். டெலிபோன் பெண்ணுக்குக் கூழைக் கும்பிடு போட்டு அலுவலகத்திற்கு டெலிபோன் செய்து சமாசாரத்தைச் சொன்னான்.
சற்று நேரத்தில் காரியாலயத்திலிருந்து கார் ஓட்டத் தெரிந்த செளக்கிதார் நண்பன் வந்துவிட்டான். அவனிடம் விவகாரத்தைச் சுருக்கமாகக் கூறிவிட்டு தெரேஸாவின் பிள்ளைகளைக் கூட்டி வரும்படி முகவரியையும் கார்ச் சாவி யையும் கொடுத்துவிட்டு வெளியே போய் ஒரு பன்னீர் சோடாவுடன் தெரேஸாவின் அறைக்குள் வந்தான். தெரேஸா, குழந்தைமாதிரி கேட்டாள்.
"மூன்று மாதம் நடக்க முடியாதம்மே!"
லிங்கையா சோடாவை உடைத்து ஒரு குவளையில் ஊற்றி அவள் வாயில் சொட்டுச் சொட்டாய் விட்டான். "என்னை மன்னிச்சிடுங்க அம்மா!" தெரேஸா முகத்தில் ஒரு சின்னச் சிரிப்பு.
இந்தச் சமயத்தில்,
பூட்ஸ் சத்தங்களும், சலங்கைச் சத்தங்களும் கலவையான வினோத ஒலி கேட்டன. "அம்மா, அம்மா’’ என்ற அலறலுடன் இரண்டு ஆண்களும் மூன்று பெண்களும் தெரேஸாவைச் சூழ்ந்தார்கள். குஸ்தி பயில்வான் மாதிரி தோன்றி யவன் அம்மாவின் தலையைத் தூக்கி மடியில் வைத்துக் கொண்டான். இன்னொருவன் அவள் காலைத் தூக்கி தன்
