66
இளங்குமரனார் தமிழ்வளம் – 8
இப்பக்கம் எட்டிப் பார்க்காதே? நீ செத்தாலும் நாங்கள் உன்னைப் பார்க்க போவது இல்லை. நீ தாயும் இல்லை; நான் மகனும் இல்லை என்று திட்டியனுப்பினான். அதற்குப் பின்னும் அவள் தலைகாட்டவில்லை. அன்றன்று கிடைத்ததைக் காண்டு பசியும் பட்டினியுமாக நாட்களை ஓட்டினர். குழந்தைக்கும் வயது பதினான்கு கடந்துவிட்டது. இவ்வளவு எண்ணங்களும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக வந்து நல்லையாவைத் தின்றன. நெருப்பினுள் படுத்து உறங்க முடியுமா? உறங்காமலே விடிந்தது.
குழந்தை தெரு வழியே நடந்தான். நெடு நேரம் சுற்றிச் சுற்றி அலுத்தான். மோட்டார் நிலையத்தில் காத்துக்கிடந்தான். சுமை தூக்கிக் கொண்டு சென்றாவது கூலி பெறவேண்டும் என்பது அவன் நோக்கம். அதற்கு ஒரு சிறு வாய்ப்பும் நடுப்பகல் வரை கிடைக்கவில்லை.
66
"கூலிகூலி" என்று கத்திக்கொண்டு பெருஞ்சுமையுடன் வந்த ஒருவரை அணுகினான். “கூலி என்ன கேட்கிறாய்? நக்கீரர் தெருவுக்குப் போக வேண்டும்” என்றார். “கொடுப்பதைக் கொடுங்கள் ஐயா. எவ்வளவு கொடுத்தாலும் சரி" என்று குழந்தை சொல்லி வாய் மூடுமுன், வாடிக்கையான சுமை தூக்கிகள் ஓடி வந்து "ஐயா, இவன் புதுப்பயல்; மூட்டை அடிப்பவன், நம்பாதீர்கள், சுமையைக் கொடுத்தீர்களோ மூலை முடுக்குகளில் ஓடித் தப்பிவிடுவான்” என்று கூச்சல் இட்டனர். ஊருக்குப் புதியவரான அவர் அப்பாவி! குழந்தை எடுத்துக் காண்டு போய்க் கூலி வாங்க வாங்கவேண்டிய சுமை எவன் தலையிலோ ஏறியது. குழந்தைக்குக் கோபம் அதிகமாயிற்று. கனல் கக்கும் பார்வையில் பார்த்தான் அவர்களை. அஞ்சுபவர்களா அவர்கள்?” "ஐயோ! தேடி வைத்த சொத்து பறி போய்விட்டது இல்லையா? பின் என்ன கோபம் வராதா?" என்று கேலி செய்தனர். “என்னடா உலகம் இது?” என்று ஏங்கிக்கொண்டு இரயிலடிக்கு நடந்தான்.
"அப்பா எப்படி இருக்கிறாரோ" என்னும் எண்ணம் சிறிதும் பொருட்டாய் எண்ணாத வலிய உள்ளம் ஏற்பட்டு விட்டது. "எதனையும் தாங்கி உழைப்பு ஒன்றாலேதான் முன்னேறித் தீரவேண்டும்; அதற்கும் இடையில் டையில் எத்தனை எத்தனை தடைகள் குறுக்கிட்டாலும் சரி, கவலையில்லை, என்னும் உறுதியுடன் இரயில் நிலையத்தைவிட்டு நகரவில்லை.
